USA: Dag 6

De tweede dag van Yosemite staat op het programma voor vandaag. We werken ons door het ontbijt neer en moeten voor het eerst “afbreken”. De stroom en het water eraf halen is een eitje, maar het dumpen van “zwart” en “grijs” water is wat lastiger. Onze plek heeft weliswaar aansluiting hiervoor, maar de slang is tekort. Normaliter zou die lang genoeg zijn maar doordat op onze plek een enorme tak van een boom het achterste deel van de plek blokkeert kon de camper niet ver genoeg naar achter en daarom is de slang te kort. Nou ja, dan maar naar de ingang waar zich ook een dumpfaciliteit bevindt. Dit is niet meer dan een gat in de grond waarin je je water kunt aflaten. Het zwarte water eerst, wat gewoon de donaties van het toilet inhoudt. Als dat weg is komt het grijs water. Dit is het afvalwater van de kranen in de camper. Hiermee worden ook gelijk de restanten van het zwarte water weg gespoeld. Hierna de slang eraf en we zijn er weer klaar voor. Judith heeft in de tussentijd even afgerekend en eindelijk kunnen we weer terug naar Yosemite.

Goed voorbereid door de ervaringen van de vorige dag weten we nu elk uitzichtpunt langs de weg te vinden en stoppen netjes voor de nodige verplichte fotosessies. Dit is bepaald geen straf want sjongejonge moeder natuur weet wel hoe het moet. Dat zou je in nederland af en toe niet zeggen maar hier in yosemite heeft ze zich niet ingehouden. Fenomenale uitzichting van de vallei, de half dome en een leger aan watervallen.

We vervolgen onze toch richting Glacier Point. Een lange weg bergop waarbij alles in de camper af en toe alle kanten op stuitert door de potholes in de weg. De breedte van de weg valt gelukkig mee want onze camper voldoet maar net aan de maximum toegestane lengte op Glacier Point Road. Eenmaal boven aangekomen is het uitzicht meer dan geweldig. Een schitterend uitzicht op de vallei, de half dome en de watervallen Vernon Falls en ... Falls. Hier kun je uren zitten en je vergapen op de wonderen van de natuur. Hoe zou die half dome toch zijn ontstaan? Er is niemand die hiervoor een goede verklaring heeft. Het is gewoon een freak of nature, maar wel een bijzonder mooie. Neer kijkende op de vallei krijg ik nog meer bewondering voor mezelf voor toen ik jaren geleden de hike met Maurice Heemels heb gemaakt. Vanuit Curry Village helemaal van onder uit de vallei vertrokken, langs beide watervallen omhoog en dan nog eens een keer helemaal naar de top van de half dome. Het laatste stukje konden we destijds niet bereiken omdat de ladder er niet was. Hier baal ik nog steeds van maar toch stonden we aan de linkerkant van de half dome (gezien vanuit Glacier Point) een klein stukje onder de top. De toch moet destijds meer dan 16 mile zijn geweest. 's ochtends vertrokken en in het donker het laatste stuk naar beneden. Maar sjonge jonge wat was het de moeite waard. Na wat souveniers te hebben geshopt in het winkeltje op Glacier Point picknicken we uitkijkend op een van 's wereld mooiste uitzichten. Tijdens de picknick krijgen we bezoek van de nodige chipmunks die maar al te graag op ons eten afkomen. Wij houden ons netjes aan de aanwijzingen op de diverse borden waarop staat vermeld dat dieren niet gevoed mogen worden. Judith blaft nog even snel een stel af die daar op amerikaanse wijze lak aan hebben. Ze lijken te doen alsof ze haar niet verstaan. Ik had hier uren kunnen blijven maar de dametjes kunnen de uitzicht minder (lang) waarderen.

We vervolgen onze toch naar beneden richting Mariposa Grove. Daar staan de beroemde Sequoia bomen. Op de diverse borden langs de weg staat aangegeven dat Maripose Grove vanwege onderhoud gesloten is. Toch gaan we die kant op in de hoop om toch een glimp te kunnen opvangen van de grootste aller bomen. En uiteindelijk moeten we toch aan de zuidkant het park verlaten. Bij aankomst in Mariposa Grove blijkt de hele zaak hermetisch op slot te zitten. We zitten nog op zo'n 2.5 mile van de bomen vandaan en kunnen deze dan ook helaas niet aanschouwen. Dan maar door richting de kust.

De route loopt via Fresno richting Hearst Castle. Dit staat voor morgen op het programma. In Fresno stoppen we om een paar boodschapjes te doen bij Target. Nooit van gehoord maar de dames kennen deze winkel maar al te goed van youtube vloggers waarvan wij nog nooit hadden gehoord. Blijkbaar hebben ze bij Target lippenbalsem die (volgens die wereldberoemde vloggers) geweldig moet zijn. Nooit gedacht ik zo snel al moet bekennen dat er sprake is van een generatiekloof met de kids. We kopen een leger lippenbalsems en andere benodigdheden en gaan gelijk even wat eten bij Taco Bell. Niet heel erg verantwoord maar het is een van die tentjes die je toch een keer moet bezoeken. Het blijkt een ordinair vreetschuur te zijn met een mexicaanse inslag. Tortillas, nachos, burritos maar veelal kleffe vette hap. Van de andere kant kost het geen drol. Voor 5$ per persoon heb je een maaltijd inclusief drinken waar je toch weer even mee er tegen aan kunt. Zelf boodschappen doen en gezond eten is veel duurder. Geen wonder dat de gemiddelde amerikaan ietwat meer gezet is dan wij.

Daarna gaan we weer rijden. Mijn plan is om tot 21:00 uur te rijden en dan een camping te zoeken. Zo gezegd zo gedaan. Echter blijken we rond 21:00 uur in de middle of nowhere te rijden en is er maar een optie. Rechtdoor rijden tot we weer in de bewoonde wereld terecht komen. In het donker rijden we op een alsmaar langzaam stijgende weg. Bordjes langs de weg waarschuwen voor stevige rukwinden en die informatie blijkt te kloppen. Ik moet alle zeilen bijzetten om ons slagschip op de weg te houden. Dat belet me in ieder geval om met een hand aan het stuur en een hand op de iphone een bestemming te zoeken. Judith probeert wat te zoeken met mijn telefoon met een amerikaanse simkaart en dus internet. Maar niet overal blijkt er bereik te zijn. We zijn weer aangewezen op het meegeleverde navigatiesysteem. Deze vindt wel een aantal campings in een omtrek van 30-40 mijl maar we kunnen er geen pijl op trekken van welke campings waar liggen. De richtingaanduiding lijkt volstrekt willekeurig te zijn. Je zou verwachten dat een camping die zich ten zuidwesten bevindt van onze huidige locatie dichterbij zou moeten komen als wij in zuidwestelijke richting rijden. Nou daar heeft het navigatiesysteem andere gedachten over. Het maakt niet uit waar we naar toe rijden, alle campings lijken steeds verder van ons af te geraken. Alsof we in een zwart gat rijden. Welnu, een zwart gat trekt juist alles aan dus die analogie gaat mooi niet op. We rijden dus in iets van een wit gat. Of misschien een wit uitsteeksel. Snel stoppen met deze gedachtengang, want we gaan nu helemaal de verkeerde kant op. Hoe dan ook rijden we stug door in de hoop de bewoonde wereld te bereiken. Uiteindelijk lukt dat en na een paar afslagen te missen en doodlopende zandwegen in te rijden komen we uiteindelijk tegen 22:30 uur aan bij een camping “Paso Robles Ranch” in Paso Robles. Uiteraard zit er niemand meer bij de receptie en dus zoeken we op eigen houtje een plekje uit. Snel weer alles aansluiten, bedden opmaken, kids naar bed en vervolgens ook snel zelf naar bed.