USA 2018 dag 22: Key West

Vandaag is Lotte jarig! Ze ligt nog in bed te slapen als Judith, Femke en ik zingend de kamer binnen komen stormen. "Lang zal ze leven...". En dit is dan het moment waarop de al eerder aangekondigde derde schoenendoos tevoorschijn komt. In Orlando had Lotte een paar schoenen gezien en gepast die ze leuk vond, maar die heeft ze niet gekregen op dat moment. We hadden ze wel sneaky gekocht en ongezien weten mee te krijgen als verjaardagscadeau. En nu krijgt ze alsnog de schoenen die ze graag wilde hebben. Deel 1 van haar verjaardagscadeau(s) is in de pocket. We vertellen haar daarna ook dat deel 2 gaat zijn dat we vandaag een jetski toer gaan doen. En dat vindt ze erg gaaf. Tijdens de vakantie heeft ze al een aantal keer aangegeven dat ze dat erg gaaf zou vinden om een keer te gaan doen en nu gaat het dan ook echt gebeuren. Het komt overigens ook goed uit dat we dit uitgerekend vandaag gaan doen, want je mag een jetski besturen vanaf 14 jaar. Weliswaar moet er dan wel nog een volwassene meerijden op de jetski maar dat was sowieso de bedoeling. Hoe dan ook mag ze straks ook zelf scheuren op zo'n watermonster.

Rond 10:30 lopen we richting het noorden van Key West. Om 11:00 uur worden we daar verwacht en het is een minuutje of 25 lopen. Als we er aankomen, kunnen we niet zo goed zien waar we moeten zijn. Het adres leidt ons namelijk gewoon naar een hotel en we kunnen niets zien van "Fury Water Adventures". Bij het zwembad van het hotel staat een kerel met een klein standje en dus vragen we hem. Deze beste man, Chad, maakt eerst een vriendelijk praatje en hij probeert ons te overtuigen vandaag of morgen langs te komen voor een presentatie van Hyatt. Hyatt blijkt een time-sharing organisatie te zijn en hij staat daar om niets vermoedende toeristen aan de haak te slaan. Het lukt hem vrij aardig, want als je een presentatie volgt, krijg je een creditcard met 100 dollar en omdat Lotte jarig is vandaag, krijgt zij ook 100 dollar! Nou, je mag mag raden wie het meest enthousiast is om naar de presentatie te gaan. Hoe dan ook hebben we nu geen tijd en spreken we af dat we na de jetski toer bij Chad terug komen. Chad stuurt ons richting het strand van het hotel en daar staan de heren van Fury met een leger jetski's op ons te wachten.

Na het zetten van 20 handtekeningen op het benodigde papierwerk, kan de tocht gaan beginnen. We zijn in totaal met 5 jetski's plus een gids. Deze 21 jarige grappenmaker gaat ons op een toer rond Key West begeleiden en zullen we zowel de Golf van Mexico als de Atlantische Oceaan gaan bevaren. Femke gaat achterop bij mij en Lotte achterop bij Judith. Lotte gaat nog niet gelijk zelf varen, want we moeten eerst uitvinden hoe het allemaal werkt. Dat valt allemaal reuze mee, want het is een kwestie van gas geven en sturen. Remmen heeft zo'n ding niet, je moet gewoon het gas loslaten of de motor helemaal uit zetten. Het eerste stuk varen we redelijk rustig achter onze gids aan en na een tijdje maken we een stop bij een kuststation van de US Coast Guard. De volgende stop is 12 mijl verderop in de Golf van Mexico. Er wordt een volgorde bepaald. De snelle rakkers voorop en de "Miss Daisy"'s achteraan de stoet. Ik ben de eerste die roept dat hij volle bak wil gaan en dus mogen wij als eerste en Judith met Lotte als laatste.

In eerste instantie met een snelheid van 35 mph volgen we onze gids die zigzaggend door het water gaat. Na een minuutje of 2 heb ik de smaak te pakken en gaan we vol gas achter hem aan. De jetski kan (helaas) niet harder dan 43 mph maar als je flink bochten maakt, wordt het al snel wat spannender. Af en toe een golfje meepikken en dan vliegen we los van het water. Gelukkig is het water aan die kant van het eiland behoorlijk rustig en kunnen we dan ook volle bak gaan zonder van de jetski af te stuiteren. We stoppen vooraan een aantal keren om de Miss Daisy's te laten inhalen om vervolgens weer plank gas al slingerend onze weg te vervolgen naar de Golf van Mexico.

Als we een flink aantal mijl aankomen in de Golf van Mexico scheuren we vervolgens door richt Atlantische Oceaan. Hiervoor moeten we onder de brug door (dezelfde brug waarover we Key West zijn binnen gereden) en we worden verzocht om vooral niet tegen een peiler aan te knotsen. We komen allemaal ongeschonden aan de andere kant van de brug aankomen, verzamelen we weer op een ondiep stuk water. Hier kunnen we even van de jetski's af om de benen te strekken en even lekker in het water te zwemmen. Wel je jetski in de gaten houden, want dat is de enige manier om weer mee terug te geraken. 

Na een tijdje te hebben gezwommen hier gaan we onze tocht weer vervolgen. We wisselen de samenstelling en Lotte gaat met mij rijden en Femke achterop bij Judith. Dit keer zijn wij de laatsten in de groep van 5, want nu gaat Lotte zelf achter het stuur. We bevinden ons nu op de Atlantische Oceaan en het water is hier wat onrustiger, wat het manouvreren met de jetski net wat moeilijker maakt. In eerste instantie gaan we rustig aan en moet Lotte eerst de smaak te pakken krijgen. Zo'n jetski stuurt niet altijd even direct, afhankelijk van of je los komt van het water en of je op het juiste moment gas geeft. Maar ze krijgt het steeds beter onder de knie met als gevolg dat we met een aardig tempo stuiterend over de golven denderen. Op sommige stukken kan ik achterop gewoon niet blijven zitten en moet ik gaan staan om de schokken te kunnen opvangen. Zo af en toe help ik Lotte met sturen om de rest te kunnen inhalen, want we raken toch een beetje achterop. Het valt niet mee hoor aan deze kant van het eiland. Het was voor Lotte makkelijker geweest als ze aan de andere kant had gevaren maar ze doet het toch prima. Dat we het tempo niet helemaal kunnen volgen is niet erg en maakt de pret er niet minder om

Na een laatste stop gemaakt te hebben, beginnen we aan het laatste deel van de toch. Dit wordt het meest onrustige stuk van allemaal. Omdat er hier meer golven zijn en we een bocht om het eiland moeten maken, kom je veelal diagonaal op de golven af. We stuiteren alle kanten op en moeten zo af en toe een noodstop maken om niet te kapseizen of van de jetski af te stuiteren. Uiteindelijk lukt het toch allemaal en komen we weer in het zicht van de haven. Het laatste stuk waar je de jetski op een dok moet varen neem ik voor mijn rekening, maar de rest van dit stuk heeft Lotte gevaren. Knap hoor!

Eenmaal aangekomen spoelen we eerst het zeewater van ons af en nemen daarna afscheid van de heren van Fury. Zoals beloofd gaan we nu terug naar Chad en gaan we in op zijn aanbod om die time-sharing presentatie bij te gaan wonen. 200 dollar voor anderhalf uur tijd is niet slecht. Maar eerst moeten we wat gaan eten, want onze toch heeft ons hongerig gemaakt. We zoeken eerst het pand van Hyatt op en gaan daarna bij een bar aan de overkant wat eten. Een uit de kluiten gewassen bord met nachos en een groenvoer wrap proberen we daar soldaat te maken. Het gaat er als zoete koek in maar uiteindelijk krijgen we met zijn vieren de bestelling, die eigenlijk voor twee personen was, niet helemaal op.

Na de lunch gaan we dan naar Hyatt. We krijgen daar een presentatie te zien van de time-sharing oplossing van Hyatt. Het is niet traditionele time-sharing waarbij je als het ware met meerdere personen een onderkomen koopt en dan om de beurt daar mag verblijven. Nee, bij Hyatt koop je een aantal punten die je jaarlijks mag spenderen aan elk Hyatt onderkomen waar dan ook ter wereld. In amerika heb je veel Hyatt hotels en resorts, maar ook in de rest van de wereld hebben ze iets van 3600 verblijven waar je de punten voor mag gebruiken. Interessant is dat je die punten eenmalig koopt en vervolgens zijn ze onbeperkt geldig en zijn ze overdraagbaar naar de kinderen. Voor iets van 55.000 dollar kun je jaarlijks 2 weken verblijven in een high-end locatie. En dan hebben we het ook flink luxe onderkomens, maar je kant ook minder luxe onderkomens kiezen. De enige catch is dat je wel jaarlijks 1800 dollar moet betalen aan "onderhoud". Je kunt verder je punten ook door iemand anders laten gebruiken, bv als je een jaar zelf niet met vakantie gaat maar je kunt je punten in principe ook verhuren en uiteindelijk verkopen. Als je gaat rekenen hoeveel je per jaar uitgeeft aan verblijfskosten en hoeveel deze vorm van time-sharing zou kosten, kon het wellicht voordeliger zijn. Je moet alleen wel nu een flink bedrag ophoesten in plaats van jaarlijks een uitgave voor de vakantie te doen. Als we thuis zijn rekenen we dit verhaal wel eens goed door maar uiteraard gaan we daar ter plekke niets kopen. Ondanks alle inspanningen van hun, waar ze maar liefst drie sales-kanonnen op ons afvuren, weten wij buiten schot te blijven. We bedanken voor de eer en na 2 uur tijd krijgen we dan eindelijk datgeen waar het allemaal om te doen was, de beloofde 200 dollar. En die krijgen we dan ook netjes. Daarnaast regelen en betalen ze nog netjes een taxi voor ons terug naar ons appartement en zo worden we 200 dollar rijker afgeleverd bij ons appartement. Zo, nu eerst even bij komen van al dat sales geweld in en aan het zwembad met een cocktail in de hand.

Na het zwemmen is het alweer laat en gaan we langzaam richting diner. Eerst even douchen en daarna gaan we naar het sushi restaurant dat Lotte heeft uitgezocht om daar te gaan eten voor haar verjaardag. Wie had gedacht dat ik ook sushi zou gaan eten maar gelukkig heeft de taxi chauffeur die ons terug heeft gebracht vanuit Hyatt me weten gerust te stellen, want er zijn ook niet-vis gerechten. Pfoe, wat een opluchting. Het restaurant bevindt zich gewoon op het terrein van Santa Maria en dus gaan we vanavond een thuiswedstrijd spelen. De nieuwe schoenen van Lotte worden voor deze gelegenheid gelijk uit de kast getrokken en zo lopen we naar het restaurant.

Iets eetbaars zien te vinden op de menukaart valt voor de dames niet mee, want het is hier wat anders dan bij ons in Nederland. Het is geen all-you-can-eat sushi restaurant en je moet van te voren uit kiezen wat je wil. Je kunt niet zomaar van alles een enkel stukje bestellen maar je moet van de sushi gelijk een hele rol bestellen (6-8 stuks). Voor mij is het makkelijk. Er staan twee kipgerechten. Een daarvan is Teryaki en die smaak had ik gisteren al bij de groentetuin gehad en dus wordt het Chicken Katsu. Na tig keer de ober te hebben gevraagd wat dit is en hoe dat werkt, wordt na lang beraad toch een bestelling gedaan. Voordat we het eten krijgen bemerken we dat er geen bestek op tafel ligt, maar alleen chopsticks. Niemand van ons kan daarmee eten en dus google ik gelijk even naar "chopstick for dummies" en vindt een paar instructiefilmpjes. Na wat oefening lukt het Lotte en mij vrij aardig en we gaan het dan ook met stokjes proberen. Lotte om indruk te maken op (de familie van) haar vriendje Chris, want die eten vaker sushi en ik gewoon omdat het kan, niet omdat het moet. Judith verzaakt helemaal en vraagt bestek en Femke probeert het met een "cheater", die je aan de chopsticks kunt bevestigen en die de chopstick dan netjes bij elkaar houdt. Lotte doet haar best en het lukt haar redelijk om met chopsticks te eten. Af en toe ook met bestek erbij maar ze weet in ieder geval nu hoe het moet. En ik eet alles hardcore met chopstiks inclusief losse rijst. Bam jonguh!

Na het gejongleer met de chopsticks nemen we nog een toetje en daarna is het tijd om terug te gaan. De ogen van Lotte vallen al bijna dicht en dus vertrekken we allemaal richting bed. Judith leest nog wat en ik schrijf me de eelt op mijn vingers om weer van een paar dagen verslag te leggen. Misschien moest ik mijn verhalen maar eens wat gaan inkorten. Nou ja, nog een paar dagen te gaan dus nog even volhouden. Na dag 20 en 21 te hebben beschreven gaat dan ook uiteindelijk bij mij het licht uit. Morgen de laatste dag van de vakantie!