USA: Dag 3

De dag is eindelijk aangekomen om ons onderkomen voor de komende paar weken op te gaan halen. We kunnen de boliede pas na de middag ophalen en daarom nemen we de tijd voor de speurtocht naar een gezond ontbijtje. Wederom op Powel street aanbeland vinden we een soort supermarkt waar je ook kan ontbijten. Femke probeert een croissant-cheeseburger-omelet combinatie, Judith een smoothy en Lotte en ik delen een ceasar-chicken-salad wrap en een bakje fruit. Deze worden verorberd in het zonnetje op Union Square.

Vanaf Union Square spotten we een gebouw waarin oa zich een Cheesecake Factory bevindt en dus besluiten we te kijken of Penny (van de Big Bang Theory) nog werkzaam is aldaar. Helaas is de Cheesecake Factory nog gesloten en gaan we zitten bij Starbucks voor een cappucino en een ijs-milkshake. We besluiten voldoende tijd te hebben besteed en gaan terug naar het hotel om uit te checken.

Rugzakken op de rug en koffers in de aanslag begeven we ons naar het BART station onder Powel Street. Nadat we eerst aansluiten in de rij voor de cable cars, lijkt het ons toch beter om kaartje te gaan kopen voor de BART. Uiteraard doet de roltrap het niet en dus kunnen we hotseknotsend de koffers over de traptreden naar beneden laten kletteren. Na het nodige geruzie met het ticket systeem ontmoeten we het volgende struikelblok. De toegangspoortjes van de BART zijn niet berekend op koffers. En dus mag ik aan de verdere destructie van mijn rug werken door alle koffers over de hekjes te zeulen. Maar eindelijk bereiken we de sporen van waarvan de treintjes van de BART rijden. Na 5 minuten wachten stappen we in en de veelal ondergrondse reis begint naar San Leandro waar we onze RV moeten gaan ophalen.

In San Leandro aangekomen worden we opgehaald in een amerikaans formaat busje. Net daarvoor werden nog 2 donkere dames afgezet in een monster van een Ford die geheel uitgedost was in Harley Davidson accessoires. De meeste indruk werd toch gemaakt door het automatisch uitklappen van een afstapje. Anders breek je natuurlijk je benen als je de afstap van 1.5 meten uit die monster machine moet maken.

Aangekomen bij de RV verhuur worden we opgewacht door een nederlandse dame. Ze raffelt het papierwerk met ons en een andere nederlandse familie af. In de tussentijd spelen Lotte en Femke oppas voor het zoontje Mike van het andere gezin. Ze willen de dames graag voor de rest van hun vakantie huren maar na het nodige beraad besluiten we de dames toch maar zelf mee te nemen. En dan gaan we eindelijk naar onze RV, een slagschip van maar liefst 28 foot lang. Onze nederlandse hostes raffelt ook hier de instructies af waarbij ik na afloop eigenlijk alleen maar weet waar de sleutel in moet om hem te starten. Judith blijkt achteraf gelukkig een beter geheugen te hebben. De eerste domper op de feestvreugde laat echter niet lang op zich wachten want naast ons staat een grotere RV dan die van ons. Dat blijkt echter pas het begin van een waslijst aan dompers over de afmeting van onze RV te zijn. Voor amerikaanse begrippen rijden wij namelijk weg in een soort smart autootje vergeleken met de slagschepen waar de amerikanen mee de weg op gaan.

Hoogste tijd voor de nodige boodschappen en we rijden daarom naar de dichts bijzijnde Safeway. Snel wordt duidelijk waarom amerikanen over het algemeen iets meer uit de kluiten gewassen zijn dan wij nederlanders. Naast enorme taarten valt op dat je eigenlijk gedwongen wordt om van elk artikel tenminste twee stuks aan te schaffen. Nog net niet 2 voor de prijs van 1 maar de prijs motiveert wel om overal 2 stuks of meer van in te laden. We kopen wat broodnodig mondvoorraad voor de komende 2-3 dagen en 150 dollar lichter vertrekken we weer naar de camper om eindelijk op reis te gaan. Niet alvorens weer ruzie te hebben met de creditcard die niet wordt gevreten door de amerikaanse apparatuur. Dus leggen we uit aan de kassiere dat we niet van hier komen en vertellen haar dat wij uit “holland” komen. Een wazige blik doet vermoeden dat ze daar nog nooit van had gehoord en dus zegt Judith maar dat we uit Amsterdam komen. Dat kent ze wel. Net zoals vele andere amerikanen schakelt ze op zo'n moment gelijk over in een modus van nationale trots. Ze heet ons welkom in hun land en regio en vraagt hoe het bevalt. De al dan niet kunstmatige gastvrijheid druipt er van af. Maar we slikken het als zoete koek. Alles beter dan de gemiddelde chagrijnige hollandse kassieres die je normaliter geen blik waarden gunnen.

De tweede weg die we inslaan blijkt verboden te zijn voor campers, maar zo'n gevaarte is niet makkelijk om te keren midden op de weg. Na 20 keer te over drempels te hebben gestuiterd verlaten we het stadje richting snelweg. Eindelijk kilometers maken op amerikaans asfalt. Wegen zo lang als het zicht strekt maar dat blijkt niet overal zo te zijn. Een normale 3-baans snelweg met de nodige potholes waarbij de camper uit zijn voegen lijkt te trillen. Na een kleine 30 minuten belanden we in de file. Er blijkt een stuk verderop een ongeluk te zijn geweest met een grote brand als gevolg. Stapvoets gaan we vooruit en na ongeveer 2 tot 3 uur besluit ik tegen alle principes in google's advies op te volgen en proberen we om te rijden. Dit blijkt een goeie zet te zijn geweest, want alhoewel het niet heel erg snel gaat rijden we tenminste. Later blijkt dat we toch ongeveer 2 uur tijdwinst hebben behaald.

Tijdens onze “detour” valt ons iets op. Het was ons al eerder opgevallen dat in San Francisco ontzettend veel chinezen waren. Dat had wellicht met chinatown te maken. Maar nu zien we op een weg door dat ons door een onbekend dorpje leidt op de weg de aanduiding staan dat daar zich een school “Xing” bevindt. We denken door onze ervaring in San Francisco dat dit een chinese school is. Echter komen we verderop tijdens onze route weer de aanduiding “School Xing” tegen. Dit begint toch wel verdacht te worden maar we kunnen het mysterie nog niet ontrafelen. Een stukje verder komen we “Ped Xing” tegen en dan eindelijk valt het kwartje. Xing is afkorting voor crossing natuurlijk. School crossing en pedestrian crossing. En wij maar denken dat de chinezen naar alle friettenten in nederland ook de hele USA aan het overnemen waren.

Als het donker begint te worden besluiten we ergens te gaan eten op een van de vele vreetschuurverzamelpunten langs de snelwegen. Na wijs beraad besluiten we om niet weer een vette hap te gaan scoren maar houden we het bij een broodje bij Subway. Je ziet deze overigens overal. Na de broodjes verorberd te hebben hebben we geen zin meer om door te rijden naar de beoogde camping “yosemite ridge rv resort” maar rijden we naar de dichtsbijzijnde camping “turtle beach”.

Bij turtle beach checken we in bij Pam, een vrouw van ergens rond de 60. Ze blinkt niet uit in de hogere computerkunde maar na wat pijn en moeite weet ze ons aan te melden in hun systeem. Vervolgens rijdt ze voor in haar golfkarretje en brengt ze ons naar een groot open en vooral geheel verlaten veld waar wij mogen gaan staan. We zoeken een plekje uit en zetten ons huis daar neer. We hoeven niets aan te sluiten want turtle beach heeft 0,0 voorzieningen behalve voor vaste gasten. Gelukkig is zo'n RV geheel zelfvoorzienend en is dit geen probleem. Snel de bedden opmaken en op naar bed!