USA: Dag 2

Vroeg uit de veren want we hebben een early-bird richting Alcatraz gereserveerd. Na een improvisorisch ontbijt in de vorm van wat ontbijtkoeken naar beneden en de volgende Uber besteld. Ook deze chauffeur beheerste de eigen taal zeer beperkt. Helaas pasten zijn rijkunsten daar perfect bij. Met pompende bewegingen op het gaspedaal en de nodige stoplichten negerende, leverde hij ons toch heelhuids af bij het opstappunt voor de boot naar Alcatraz.

Een klein half uurtje in de rij staan en toen de boot op. Tijdens de boottocht kocht Judith nog wat lokale versnaperingen om de innerlijke mens te versterken. Een uit de kluiten gewassen droge cinnemon roll en een pretzel waarbij ze behalve deeg alles waren vergeten. Desondanks de overtoch overleefd en dus run op de cel van Frank Morris kon beginnen. Op advies van vrienden Frank en Carien hebben we gelijk alles overgeslagen wat het ontvangstcommitee op alcatraz te bieden had en als een speer richting cellen complex. Aldaar aangekomen moesten we als eerste van de dag wel even wachten op de overhandiging van de audiotour-apparatuur. We stonden er blijkbaar sneller dan dat het personeel voor mogelijk had gehouden. De apparatuur ter kennisname aangenomen en om de nek gehangen wederom als een speer richting de cellen. En ja hoor, niemand in velden of wegen te bekennen. Het fototoestel gelijk aan het werk gezet en flink wat touristlozen mooie shots kunnen maken. Daarna toch maar rustig rondkijken naar alle bezienswaardigheden terwijl de rest van de touristenmeute zich ook kwam vertonen. Toen bleek hoe goed de tip van Frank en Carien was geweest. In plaats van Alcatraz kon je alleen nog maar foto's maken van hordes chinezen die elk zicht blokkeerden. Aardig weetje: de bekenste topcrimineel van Alcatraz zat vast wegens vermeende belastingontduiking, Al Capone. Niets driedubbele onthoofding, maar gewoon een beetje gesjoemeld met de belastingaanslag!

Vervolgens het buitenterrein van Alcatraz ontdekken. Als snel kwamen we in gesprek met een tweetal vogelvrienden aka parkrangers die ons graag meer vertelden over de geschiedenis van alcatraz. Nooit geweten dat in de jaren 70 alcatraz bezet was door indianen die de tent volspoten met grafitti om respect af te dwingen voor hun volk. Na anderhalf jaar kwamen de hels angels en andere soorten hippies meedoen en toen was de pret snel voorbij. Iedereen van het eiland af en een staatsmonument ervan maken. Onze parkrangende vogelfanaten wisten alles te vertellen over de verschillende vogels die van alcatraz hun thuis hebben gemaakt. 11 verschillende vogelsoorten waarvan een niet te verwarren is met de murlocs uit World of Warcraft. Die beesten maken een geluid dat eerder lijkt op een verkouden kalkoen dan op een watervogel. Gelukkig hebben we de video opnames nog. Nog even een canadese ganzenfamilie met kleine kuikentjes begroeten, een foto maken van een uit de kluiten gewassen asperge en de trip naar alcatraz zit erop.

Terug aan land richting Fisherman's Warf. Even op en neer over de pier, een hapje doen, nog meer souveniers in de vorm van kleding kopen en dan fietsen huren om over de golden gate bridge te fietsen. Die kant op lopende blijkt de wind toch wat fris te zijn, dus nogmaals even snel de lokale economie steunen en nog meer sweaters en vestjes kopen. Eenmaal door de verplichte cursus “hoe werkt een fiets” kunnen we eindelijk op weg naar de golden gate bridge. De brug is iets hoger gelegen dan ons vertrekpunt en dus valt de fietstocht bij de een zwaarder dan bij de ander. Na de winderige brug te hebben gepasseerd evalueren we even snel de bekenste brug ter wereld. Van machtig bouwwerk tot ouwe meuk. We zijn het niet allemaal met elkaar eens. Hoe dan ook weer op de fiets en verder richting Saulsolito alwaar we met de ferry terug zullen gaan. Uiteraard vertrekt dat kreng recht voor onze neus en dus mogen we 45 minuten de inmiddels harde en koude wind trotseren. Gelukkig is de boot windbestendig en warm. Bij aankomst in SF wacht ons echter de verrassing dat we een verdieping hoger moeten uitstappen. Dat betekent dus dat iedereen die met een fiets op de boot is ingestapt dat ding via de trap naar boven mag zeulen. Uiteraard mag je als man tussen de vrouwen dat kunstige 4x uitvoeren. Na de eerste keer krijg ik gelijk ruzie met een behulpzame matroos die niet snapt dat ik nog 3 dames met fietsen beneden heb staan en dus terug naar beneden wil om ze te helpen. Blijkbaar is het makkelijker voor hem om te accepteren dat ik op 4 fietsen heb gefietst dan dat mijn gezin uit nog 3 andere gezinsleden bestaat. Hoe dan ook, ik mocht weer naar beneden om de rest van de fietsen naar boven te zeulen. Maar eind goed al goed, de fietsen arriveren boven en even later ook terug bij Blazing Saddles (briljante naam). In 3 etappes wordt eindelijk het juiste maar toch belachelijk hoge bedrag voor de fietstocht afgetikt en het is weer tijd voor een Uber te bestellen, terug naar het hotel.

Dit keer worden we opgepikt door Eddie. Een donkere SF-naar van rond de 50 die alleen maar lacht. Eindelijk een echte amerikaan. Na zijn retirement als UPS chauffeur is hij na 27 jaar als Uber chauffeur begonnen. Dit doet ie al 4 jaar, met name om zijn dochter te kunnen laten studeren. Hij verteld ons tijdens onze rit nog wat aardige weetjes over SF en wij wat dingetjes over Nederland. Na een leuke rit worden we gedumpt bij ons hotel. Er staan 2 dames te wachten op een Uber en Eddie draait gelijk zijn raampje naar beneden. Ik roep hem na “Go easy on the ladies Eddie!” en hij demonstreert daarop zijn breedste grijns. Vermoeid ploffen we op bed neer en na een tijdje rapen we ons bij elkaar om nog even snel een pizzaatje naar binnen te werken op Powel street. Daarna genieten van de wel verdiende nachtrust.