USA: Dag 17

Vandaag gaan we terug naar Zion. Ik had gisteravond al een plan de campagne op gesteld. We gaan de “scenic drive” doen en lopen naar beroemde The Narrows. Deze laatste is een als maar smaller worden kloof met hoge rotswanden die je het pad van de Virgin rivier laten volgen. Nou ja, het is eigenlijk geen pad maar je moet gewoon door de rivier lopen. De wandeltocht naar The Narrows is niet al te lang en makkelijk en dus moet dit voor de dames makkelijk te doen zijn. Ik las wel een tegenvaller op de website van Zion, want vanwege de temperatuur en de tijd van het jaar is er dusdanig veel smeltwater dat The Narrows niet toegankelijk is. Maar goed, zo eigenwijs als ik ben besluit ik er toch naar toe te willen en hoever we komen zien we dan wel. Het is de must-see van Zion en dus gaan we het gewoon proberen.

Na het ontbijt vertrekken we. Na wat zoekwerk vinden we een parkeerplek in Springdale en lopen we naar de busstop voor de shuttle bus. De route van de scenic drive is namelijk voor het meerendeel van het jaar gesloten voor verkeer en alleen shuttle bussen en bestemmingsverkeer. De shuttle bussen zijn gratis en rijden om de pakweg 10 minuten. Bij de ingang van het park moeten we overstappen naar een andere bus en dan rijden we het park weer in. De scenic drive volgt een andere weg dan de UT-9 die we gisteren reden op weg hier naar toe. De bergwanden hier zijn totaal anders. Waar het gisteren veel meer glooiend en gladder was, zijn het hier vooral steile hoge rotswanden. Ook hier prijken de vele kleurschakeringen zoals gisteren en her en der zie je enorme inhammen in de rotsen. Op sommige stukken lijkt het net alsof de rotsen huilen. Dit blijkt te komen door het smeltwater dan van de rotsen naar beneden druipt en makkelijk door de ene steenlaag heen gaat en weer niet door de ander. Zo is er ook een tussenstop van de shuttle bus waar vanuit je kunt lopen naar de “Weeping Rock”. Wij stoppen daar niet en gaan helemaal door naar het laatste punt van de shuttle bus, namelijk “Temple of Sinawava”. We stappen daar uit en gaan als eerste nog snel even naar het toilet alvorens de tocht richting The Narrows. Nog geen minuut later begint het te regenen. Het was al voorspeld dat er regen zou komen vandaag maar een ongelukkiger moment hadden ze daarvoor niet kunnen uit kiezen. We wachten een tijdje om te zien of het beter wordt maar het blijft plenzen. Helaas heb ik ook geen bereik met mijn telefoon en kan ik de laatste stand van zaken niet controleren. We besluiten om maar weer te gaan opsplitsen. Ik wil sowieso toch naar The Narrows en Judith gaat dan maar met de kinderen terug naar met de shuttle bus. Ik trek alvast mijn trimschoenen aan want ik het het snode plan om toch The Narrows te gaan bedwingen.

Judith loopt richting shuttle bus en ik begin aan mijn tocht naar The Narrows. Het is een eenvoudig te lopen hike die gewoon helemaal verhard is. De gemiddelde trottoirs in Nederland kunnen aan de kwaliteit ervan nog een puntje zuigen. Zo af en toe stappen mensen, en dus ik ook, van het pad af richting de rivier om daar een kijkje te nemen. Het is bizar om je te realiseren dat Zion midden in een woestijn ligt, want hier in deze vallei is het een en al groen. Als het niet goed onderhouden zou zijn, dan had je je hier een weg moeten banen met een machette. Gelukkig is alles in dit park perfect onderhouden en is dat dus niet nodig. Ik volg het pad langs de Virgin rivier en de kloof begint langzaam al wat smaller te worden. Ik ben op de goede weg. Als ik dan eindelijk bij het begin van The Narrows kom, staat er inderdaad een bord dat het gesloten is en dat er kans is op een zogenaamde “Flash flood”. Dit is een soort bijbelse zondvloed waarbij alles op de weg wordt meegesleurd. Op de achterkant van de shuttle bussen hangen namelijk posters met “Do you think you can outrun a flash flood? Try swimming in this!”. Er staat naast de tekst dan een foto van een bruine modderstroom waar door de boomstammen, takken en andere troep het water niet te ontdekken valt. Het advies is in zo'n geval om dan naar hoger gelegen gebied te vluchten indien mogelijk, want een flash flood kun je er niet uit rennen.

Er staan een handje vol mensen te kijken bij het begin van The Narrows. Allemaal staren ze de kloof in en maken ze wat foto's. Vlakbij staat een groepje jonge amerikanen van rond de 20-25 jaar oud. Ze willen de rivier over steken maar een van hun durft of wil niet. Je moet hier wel oversteken, want het pad is hier opgehouden. Vanaf hier moet je door de rivier lopen maar het water staat te hoog en de stroming is te sterk. En dus gaat ieder wel denkend mens niet verder. Ik besluit dat wel te doen en over te gaan steken, want daar is nog een stukje land wat nog te bewandelen is. Op advies van een het ander dat ik had gelezen zoek ik eerst is de bosjes naar een stok die ik als wandelstok kan gebruiken. Er liggen gelukkig voldoende afgebroken takken en al snel vind ik een bruikbare tak. Ik berg mijn camera en telefoon waterdicht op en begin naar de overkant te waden. Het valt hier gelukkig mee, want het water komt hier maar tot mijn knieen. Wel is de stroming al verdomd sterk en het water ijskoud. Ik bereik toch relatief eenvoudig de overkant en met mij het groepje amerikaanse jongeren. Ook degene die niet mee wilde gaan gaat toch mee. We lopen een stuk verder langs en door de rivier. Maar bij de eerste bocht beginnen de problemen. In de bocht is de rivier een stuk smaller. Dat betekent dus dat het dieper is hier en de stroming sterker. Een van de amerikanen lijkt niet bepaald het slimste van de groep te zijn maar wel degene met de grootste ballen. Hij gaat probeert namelijk in de bocht verder te komen. Helemaal tegen de rotswand gedrukt ploetert hij centimeter voor centimeter verder terwijl het water steeds nader tot zijn lippen komt. Met zijn allen staan we hem aan te moedigen “Come on man, you can do it. We're all rooting for ya!”. Hoezeer hij ook zijn best doet, hij kan niet tegen de sterke stroming van de rivier op. Ik opper nog de suggestie om proberen over te steken, want dan zitten we aan de binnenkant van de bocht en daar zal de stroming minder zijn en mogelijk het water minder diep. Maar ook onze amerikaanse durfal geeft de moed op om verder dan deze bocht te komen. Alleen ga ik zeer zeker ook niet verder, want dat is onverantwoord. En dus rest ons niets anders dan om te keren. Er staat inmiddels een grote groep mensen te kijken naar onze verrichtingen maar als ze zien dat we terug komen, blazen ook zij de aftocht. Pech gehad maar meer zat er helaas niet in. En dus steek ik de rivier weer terug over, parkeer mijn wandelstok en loop terug richting het begin van de trail.

Ik heb nog wat tijd over en besluit de shuttle bus te nemen naar Zion Lodge om van daaruit de emerald pools te gaan bekijken. Het zijn drie waterpoelen waar veel dieren gebruik van maken om uit te drinken. De tocht er naartoe bestaat uit drie korte hikes die niet erg zwaar zijn. Ik loop met gewinde spoed richting de eerste poel. Het duurt niet zo heel erg lang om daar te komen. De lower emerald pool ziet er anders uit dan dan ik op een foto had gezien. Het is een plas water die ligt in een bocht van de rotsen. Boven je zie je een overhangende rotspartij waarvan een aantal kleine watervalletjes naar beneden kletteren in de poel. Je kunt onder de watervalletjes door, want de rotsen hangen een flink stuk over het pad. De poel zelf is natuurlijk omringd door flink wat beplanting door de beschikbaarheid van water. Helaas zijn er geen dieren te spotten, maar dat is niet verrassend gezien het aantal mensen dat zich bij de poel bevindt. Maar het is verder inderdaad een mooie plek voor de dieren om te gaan drinken als er geen mensen ze staan aan te gapen.

Ik kijk op de klok om te zien hoeveel tijd ik nog heb, want ik zou het liefst de andere 2 poelen ook bekijken. Helaas zit de tijd erop, want ik had met de dames afgesproken rond 16:30 bij de camper terug te zijn. Achteraf is het weer toch een stuk beter geworden dan voorspeld en had ik best nog een paar uurtjes willen rondlopen hier. Het is niet anders en ik ga terug richting Zion Lodge om daar om de shuttle bus terug te springen. Als ik eindelijk bij de camper ben aangekomen, is het toch al l7:00 uur. De tocht met de shuttle bus duurt toch langer dan je zou verwachten. Nu had ik ook nog net de aansluiting gemist op de bus die door Springdale gaat en heb ik het laatste stuk van het begin van het park naar de camper gejogd, ander was het nog later geworden. Heb ik toch nog een halve hamburger verbrand tijdens deze vakantie.

En nu is het dan tijd voor onze laatste verbindingsroute met de camper. We gaan namelijk naar Las Vegas. Het is iets van 2.5 uur rijden en dan parkeren we de camper voor het laatst op een camping. De tocht naar Vegas is niet zo bijzonder. Je zou wel verwachten dat het veel vlakker zou zijn, want ten slotte ligt Vegas midden in de woestijn. Echter zien woestijnen er hier iets anders uit dan het beeld dat je hebt van een woestijn als de Sahara. Hier is het weliswaar behoorlijk droog en is er veel zand, maar je ziet toch overal wel iets van beplanting die de droogte blijkbaar goed kan doorstaan. En onverwacht blijf je overal bergen om je heen zien. Zelf als je bij Vegas uiteindelijk aankomt zie je dat Vegas gewoon tussen de bergen liggen. En in die bergen is dan een mooie trouwlocatie te vinden voor Fred en Helen, namelijk in de “Valley of Fire”. Althans dat stond zo op het trouwkaartje. Onderweg naar Vegas valt het wel op dat er steeds meer reclameborden langs de weg staan. Van vreetschuren tot advocaten, ze prijzen alles aan dat je je maar kunt voorstellen.

Als we bijna bij Vegas zijn begint het al te schemeren. Dat is mooi, want dan kunnen we gelijk de lichten van Vegas zien. We rijden de laatste berg af en Vegas komt in zicht. In het midden van een ogenschijnlijk grote stad zien we al wat bekende contouren van downtown Vegas. Gek genoeg geeft de navigator aan dat we nog iets van 20 mijl moeten rijden terwijl we de gebouwen van de “Strip” al goed kunnen herkennen. Maar afstanden lijken hier anders en als we uiteindelijk zo'n beetje langs de Strip rijden over de snelweg richting camping, dan blijkt er nog maar 5 mijl tussen strip en camping te liggen. We rijden eerst even langs de camping om te zien waar die ligt en te kunnen inschatten hoever de Strip van de camping af ligt.

Bij de camping aangekomen is het iets van 20:00 uur en we besluiten een ritje over de Strip te gaan maken. Bij de tweede stoplichten draaien we al de Las Vegas Boulavard oftewel de Strip op. Allereerst komen we langs het vliegveld, want ook die ligt gewoon aan de Strip. De vliegtuigen scheren hier vlak over je hoofd. Ongemerkt rijden we het Las Vegas Sign voorbij want de ogen zijn gericht op de beroemde hotels die ons tegemoet komen. Het is al donker genoeg om de lichtshow in volle glorie te kunnen zien schitteren. Wat een kermis zeg, maar wel een gave kermis. We zien alle bekende hotels en casino's voorbij komen: Mandalay, The Mirage, Venetian, New York New York, Excalibur, MGM Grand, Circus Circus, Trump tower en vele anderen. Het is ook retedruk langs de Strip. Hordes aan mensen, waarschijnlijk allemaal toeristen, stommelen op het trottoir. Een klein stukje voorbij Circus Circus ziet Judith een bord staan met verboden voor campers. Helaas kan ik niet meer op tijd opdraaien en tot overmaat van ramp staat een klein stukje verderop een politieauto langs de weg. Naast het feit dat we er niet mogen rijden met de camper zitten ook de kinderen voorin de cabine. Lotte op schoot bij Judith en Femke staat tussen ons in. Snel draai ik de eerste zijstraat in maar in mijn achteruitkijkspiegel zie ik de politieauto de weg op draaien. Shit, ze komen achter ons aan! Maar gelukkig zie ik ze voorbij rijden aan de zijstraat waar ik was in gereden. Of ze hebben dat niet gezien of ze kwamen helemaal niet achter ons aan. Hoe dan ook komen we er goed mee weg en besluiten dat het mooi geweest is voor vandaag. We rijden terug richting camping.

Eenmaal op de camping aangekomen gaan we eerst inchecken. We parkeren de camping op de incheck plekken tussen de rijen palmbomen. Oasis is meer dan een gewoon RV park en het gebouw waar we mogen inchecken ziet er dan ook in Vegas stijl uit. Onze campeerplek is ook prima, we staan vlakbij het zwembad en de andere voorzieningen. Tijd om weer in bed te kruipen en morgen gaan we de Strip voor het echie bestormen.