USA: Dag 14

We staan weer op ons dooie akkertje op en voeren ons ochtendritueel uit. In tegenstelling tot mensen die we gisteren spraken zijn wij niet om 05:00 uur opgestaan om de zonsopgang te bekijken. Vast en zeker erg mooi maar het zal voor een volgende keer zijn. Na het ochtendgebed vertrekken we van de camping. Tenslotte konden we er maar voor een enkele nacht terecht. De planning is nu om aan het eind van de dag al te gaan rijden in de richting van Monument Valley en dus gaan we onderweg wel een camping zoeken.

Voor vandaag hebben we besloten om een stukje te gaan hiken. Hiervoor heb ik de Bright Feather trail uitgezocht. Deze is weliswaar iets langer dan de andere trails maar deze trail biedt meer schaduw en er zijn enkele tussenstations met water en toiletten. Daarbij verwacht ik toch niet helemaal naar de vallei te kunnen want dat is te veel van het goede voor een dag. De rangers raden het ook ten strengste af want het is een bijna 13 mijl lange round-trip. De afdeling duurt zo gemiddeld 4-5 uur en de beklimming terug zo'n 7-8 uur. Dat gaan wij dus niet redden. Vol goede moed vertrekken we richting trailhead en we beginnen aan de afdaling. Het is een smal paadje van een a anderhalve meter breed en is redelijk stijl op sommige plekken. Daar waar het stijler is zijn er trapjes gemaakt van boomstammetjes, maar voor de rest is het gewoon zand en rotsen. De afdaling verloopt voorspoedig. Het en der stoppen we om naar het nieuwe uitzicht te kijken en wat foto's te schieten. Het eerste tussenstation wil echter maar niet in zicht komen door de vele bochten in de trail en de kinderen vragen zich af of dat tussenstation wel bestaat. Het eerste tussenstation ligt op ongeveer 1.5 mijl en gevoelsmatig hebben we dat al gelopen. De knietjes beginnen al her en der wat te trillen als we stil staan. Afdalen lijkt makkelijk maar vergt toch de nodig inspanning van de beentjes. Uiteindelijk na meer dan een uur afdalen bereiken we dan toch het tussenstation. We vullen het water bij en maken van de gelegenheid gebruik om een sanitaire stop te plaatsen. Aan het gezicht van de drie dames valt af te lezen dat ze het wel mooi vinden zo en ze willen terug naar boven. Ik wil echter nog graag verder naar beneden. Het liefst zover dat ik de Colorado kan zien maar of dat gaat lukken is nog maar de vraag. Het is inmiddels 13:30 uur en we spreken af elkaar terug te zien bij de camper om 16:00 uur. We verdelen de mondvoorraad en de flesjes water en onze wegen scheiden zich.

Ik doe even snel een rekensom van hoe lang ik nog kan afdalen. Je moet rekening houden dat als je een uur afdaalt, je twee uur nodig hebt om weer terug omhoog te gaan. Maar goed de heenweg ging niet zo snel en ten slotte ben ik in redelijk goede conditie, althans dat denk ik. Het zou in ieder geval bovengemiddeld moeten zijn als je het vergelijkt met de oudjes die je zo her en der over de trail ziet zwoegen. Als ik nog een uur naar beneden raas is het 14:30 en dan heb ik 2.5 uur om weer boven te komen. Dus ik vertrek verder naar beneden in een behoorlijk rap tempo. Ik ren nog net niet maar het scheelt niet veel. Opvallend is dat er vrijwel niemand nog verder afdaalt, ik zie alleen nog mensen naar boven komen. Na een kleine drie kwartier kom ik aan bij de tweede tussenstop. Ik vul nog snel mijn waterfles bij en raas weer verder. Als ik bijna bij het vlakkere en groene deel kom kijk ik weer op de klok. Ik had gehoopt nog net wat tijd te hebben om snel door dat vlakke stuk heen te sjezen om aan het einde daarvan op de Colorado te kunnen uitkijken maar het is inmiddels al 14:40 en dus moet ik helaas terug. Ik stop heel even om wat foto's te maken en het zicht vanaf hier in me op te nemen en dan keer ik om.

In het begin hou ik er een straf tempo op na maar dat lijkt al snel te veel van het goede te zijn. Ik voel dat mijn hartslag rond de 140 zit en dat hou ik geen 2.5 uur vol. Daarmee brand ik mezelf snel helemaal op. Ik verlaag mijn tempo en probeer rond de hartslag van 120 naar boven te stappen. De benen doen het nog prima op dat moment. Af en toe stop ik voor een minuutje maar ga dan weer vlot door. Mijn tempo ligt hoger dan alle andere mensen die ik tegen kom en mijn stops zijn ook korter. Ik hoop maar dat ik dat ga vol houden. Zonder al te veel problemen komen ik weer terug bij de tweede tussenstop. Ik gooi mijn fles en mijn pet weer vol met water en praat wat bij met een vrouwtje van rond de 75 jaar. Die vertelt me dat ze 6 dagen geleden via de andere meer oostelijke trail naar beneden is gegaan en vervolgens 5 dagen beneden was gebleven. Overnachten in een tentje op die leeftijd, ik zeg respect. Tijdens haar afdaling van 6 dagen geleden sneeuwde het overigens nog en was het behoorlijk koud in tegenstelling tot vandaag. De temperatuur gaat flink boven de 30 graden. Het oudje verteld nog dat ze voor het donker hoopt boven te komen. Iets wat mij aan het denken zet over of ik misschien niet te optimistisch ben geweest over mijn eigen tocht omhoog. Nou ja, ik ga verder met de beklimming richting eerste tussenstop. Het tempo ligt weer ietsje lager en de stop zijn iets frequenter en langer. Langzaam aan begint het dan toch zwaar te worden. Maar zonder al te veel kleerscheuren bereik dan toch de eerste tussenstop. Ik vul mijn drinkfles weer, hang mijn hoofd even onder de kraan en werk een droog broodje weg om onderweg niet de man met de hamer te ontmoeten vanwege hongerklop. Het beste is er al lang vanaf en ik voel dat ik nu echt in het rood ga als ik mijn toch vervolg. De normale stukken zijn nog te doen maar de aangelegde traptreden doen pijn. Telkens als ik weer zo'n stijler stuk met deze traptreden voor me zie opdoemen, zakt de moed een stukje verder de schoenen in. Er zit echter maar een ding op en dat is door ploeteren. Positief is wel dat steeds later op de dag er meer schaduwplekken ontstaan. Ik dreig 16:00 net niet te gaan halen maar het zal erom spannen. Op een gegeven moment begin ik stemmen te horen van mensen die op de top aan het converseren zijn. Dat geeft weer wat moed en ik pers het laatste beetje energie eruit. Uiteindelijk is het dan zover en ben ik weer boven. Allemachtig wat was dat afzien maar wat mij betreft zeer zeker de moeite waard. Echter ben ik nog niet helemaal op het droge. De camper staat namelijk een kilometertje hier vandaan geparkeerd. Die laatste kilometer gaat niet bergop maar kost desondanks alle moeite om te overbruggen.

Eenmaal aangekomen bij de camper verneem ik dat de dames ook net terug zijn. Hun beklimming was ook zwaar maar daarna hebben ze nog lekker wat kunnen eten in een restaurant en weer op krachten kunnen komen. Ik plof neer met een diepe zucht en voel dat ik helemaal leeg ben. Het voelt niet aan alsof ik herstel en dus ga ik even op bed liggen maar dat helpt ook niet. Aangezien ik redelijk bezweet ben en onder het stof zit besluit ik maar te gaan douchen in de camper. In tegenstelling tot de doorsnee caravan in nederland is zo'n camper hier er wel op berekend dat de douche ook daadwerkelijk gebruikt wordt. Ik was alle ellende van me af en voel me relatief herboren erna.

We vertrekken richting het westen. Niet alleen is dat de richting waar we naartoe moeten om in Monument Valley te komen morgen, maar dezelfde weg loopt ook langs de South Rim en dus doen we onderweg elke uitzichtpunt aan om nog maar eens te staren naar de overweldigende Grand Canyon. Maar nadat we Desert View Point hebben gehad, was dat dan ook gelijk het laatste uitzichtpunt op de Grand Canyon. Helaas zit dat onderdeel van de reis erop maar ondanks de fysieke ontberingen was het het meer dan de moeite waard.

Om wat tijd in te halen op ons originele schema rijden we nog een flink stuk door in de richting van Monument Valley. Als het donker begint te worden doen we voor het eerst tijdens deze vakantie een McDonalds aan. Ook mede vanwege dat we geen bereik meer hebben met mijn USA simkaart (dank je wel AT&T voor belabberde dekking voor prepaid simkaarten!). Hier hebben ze in ieder geval gegarandeerd gratis WiFi en dan kunnen we zoeken naar een camping. Het toeval wil echter dat 100 meter verderop al een camping ligt dus besluiten we daar maar te gaan staan voor de nacht. We zitten nog op een anderhalf uur van Monument Valley en dat is prima te doen. Na het eten gaan we naar de camping maar helaas pindakaas deze zit vol. Aangezien we in de buurt niets vinden, moeten we noodgedwongen weer verder gaan rijden. Het is al laat en de kinderen vallen in de gordels al in slaap. We kunnen ze helaas niet in bed stoppen want dat mag niet tijdens het rijden. Als we op een half uurtje van Monument Valley zitten in het stadje Kayenta zien we weer een McDonalds. Ik parkeer de camper voor de deur om weer gebruik te kunnen maken van de gratis WiFi. Ik maak toch al het bed op voor Femke en de dames gaan in bed. Als Judith even naar buiten stapt omdat ze niet kan verbinden met de WiFi komt er een security guard op haar af met de vraag of we hier blijven staan vannacht. Hij verteld haar dat we hier inderdaad wel mogen staan, op het gravel 10 meter verderop, en dat het wel veilig is hier. Zijn vriend is de sheriff en de bewaking van het terrein is goed. En dus zetten we de camper op het gravel en sluiten de boel af voor de nacht. Geen aansluiting op stroom, water en electriciteit maar die hebben we ook niet nodig. Het positieve aan dit verhaal is dat de overnachting gratis is.