USA: Dag 12

Vandaag gaan we lekker niets doen. We slapen uit voor zover dat kan en daarna eens lekker rustig ontbijten. Als we buiten om ons heen kijken zien we dat de camping voor nog geen 10% gevuld is. Op onze peninsula zijn we de enige gasten. De camper staat recht aan het strandje en de kinderen kunnen zo de Colorado rivier in lopen. Dat is overigens iets voor de die-hards want het water is behoorlijk koud. Lotte laat zich er in ieder geval niet door afschrikken maar Femke heeft moeite om verder het water in te komen dan tot haar knieen. Daar komt ook nog bij kijken dat er zich wat planten op de bodem bevinden en dat vindt Femke eng aan voelen. Als ik mijn nest uit kom en naar buiten struin hebben de dames er al een eerste watersessie op zitten. Ik voel even met mijn dikke teen de temperatuur van het water en besluit voldoende te hebben gezwommen voor een dag.

Als we het ontbijt en verdere ochtendrituelen achter de rug hebben is het al rond de middag. We besluiten eens richting de bewoonde wereld op de camping te trekken want de peninsulas liggen op een behoorlijk afstand van de camping. Niet in vogelvlucht, maar er ligt een behoorlijke plas water (een inham van de rivier) in de weg om rechtstreeks naar o.a. het restaurant te lopen. Daar heeft de camping echter een goede oplossing voor, namelijk een shuttle bus service. Je kunt even bellen en dan komen ze je ophalen. Zo gezegd zo gedaan en 10 minuten laten worden we opgehaald. De chauffeur trekt zich niet zo veel aan aan de maximum snelheid van 15 mph en we stuiteren over het zandweggetje. Ik vraag hem om ons af te zetten daar waar ze bootjes verhuren, want dat schijnt toch wel echt de moeite waard te zijn. Dat blijkt dus gewoon bij het restaurant te zijn en even latern komen we ongeschonden aan bij het restaurant. Helaas blijkt er niemand aanwezig te zijn bij de botenverhuur stand. Op een foldertje staat een nummer en ik bel op om te vragen of we toch een bootje kunnen huren. Blijkbaar was er 's ochtends al iemand aanwezig geweest maar aangezien er niet veel gasten op de camping zijn is deze persoon al weer met de noorderzon verdwenen. De dame aan de telefoon verteld me dat ze wel iemand kunnen sturen maar dan moeten we wel minimaal voor een halve dag de boot huren. Dat is in principe geen probleem maar de prijs voor zo'n boot huren is toch wel fors. Toch besluiten we om het maar te gaan doen, want zo vaak krijg je niet de kans om in zo'n mooie omgeving een boottocht te maken. Het gaan een half uur tot drie kwartier duren voordat de beste man van de botenverhuur er zal zijn met de boot en we maken derhalve van de gelegenheid gebruik om een hapje te eten. Een lekkere barbecue salade en wat barbecue-flavored chicken wings. De bediening loopt er schaars bekleed bij, iets wat natuurlijk wel in de smaak valt.

Na ons tussendoortje verorberd te hebben en de vochtvoorraad weer te hebben aangevuld gaan we naar de bootje waar dat mannetje van de botenverhuur net aan komt. Na het nodige papierwerk en instructie over de boot en varen in het algemeen, kan de tocht gaan beginnen. Captain for a day! We krijgen overigens nog een rubber band mee waarom de kids achter de boot aan gesleurd kunnen worden. Lotte wilde eigenlijk liever wakeboarden maar dat is niet zo eenvoudig als het lijkt en zou naar alle waarschijnlijkheid hebben uitgemond in een teleurstelling. Langzaam tuffen we met het bootje richting rivier. Eenmaal op de rivier aangekomen draait kapitein Ron het gas eens flink open. De tranen schieten in de ogen van de snelheid waarmee de wind in je ogen blaast. Langs de oever zien we onze camper staan als we in een rotvaart voorbij sjezen. Dan stoppen we en maken de band vast aan de boot met een lang touw en Lotte klimt op de band. Langzaam vaar ik met de boot weg en neem Lotte op sleeptouw. Steeds een klein beetje harder totdat ze het te hard vindt gaan. Inderdaad gegarandeerd plezier met die band, net zoals het botenverhuur mannetje mij al vertelde. Daarna is het de beurt aan Femke. Femke twijfelt of ze het wel aan durft maar na een beetje aandringen gaat ze toch op de band liggen. Langzaam breng de boot weer in beweging maar tot onze schrik blijkt het touw los te zijn gegaan van de boot en Femke dobbert helemaal alleen op het water terwijl wij weg dreigen te varen. Uiteraard breekt de paniek dan uit bij haar en we roepen dat ze rustig moet blijven. Ik draai de boot en, zoals geinstrueerd, vaar ik in een grote bocht om Femke heen om haar te gaan oppikken. Het is vrij lastig om de boot precies langs Femke stil te leggen en uiteraard kunnen we er net niet bij. Lotte springt het water in om haar zusje te redden. Ze brengt het touw naar de boot en klimt er zelf ook weer op. Dit maar zorg ik er voor dat het touw zeker vast zit en we gaan het opnieuw proberen. Gelukkig lukt het dit keer wel en Femke is haar benarde situatie weer snel vergeten. Ook zij vindt het fantastisch, zolang we maar niet te hard gaan.

Na een tijdje hengelen we ook Femke en de band weer binnen en scheuren de richting op waar je de Colorado rivier door een kleine canyon vloeit. Af en toe moeten we stapvoets varen op plekken waar dat aangegeven staat, maar al vrij snel hebben we de 7 mijl richting de canyon overbrugt. Ook hiet moet je stapvoets varen maar dat is geen straf. We geven onze ogen goed de kost aan de hoge kliffen die de rivier van twee kanten insluiten. Dit zie je normaal gesproken alleen in films maar nu varen wij er toch echt zelf door heen. De canyon zelf is ongveer 1 mijl lang en we zijn al snel er door heen. Niet zeker wetende of er nog iets anders moois zich verder stroomafwaarts bevindt gooi ik het gas nog maar eens lekker open. Op een gegeven moment komen we een eilandje tegen dat midden in de rivier ligt. Omdat je dat normaal gesproken in het verkeer gewend passeer ik het eiland aan de rechterkant. Niet al te snel maar ook niet stapvoets. Judith valt het op dat het vrij ondiep is hier waarop ik naar achteren kijk om te zien of alles nog goed is. Ik zie een dikke zwarte strook achter onze boot vandaan komen. Ik denk gelijk dat we olie verliezen maar dat is natuurlijk onzin. We varen niet op en olietanker. Het is natuurlijk de schroef die te diep hangt en zand van de bodem omhoog blaast. Althans dat hoop ik. Het zal toch niet zo zijn dat de schroef door de bodem staat te ploegen. Voor het zelfde geld liggen er keien op de bodem en beschadig ik de boot. Snel zet ik de schroef driekwart omhoog en de zwarte stroom verdwijnt gelijk. Even later stop ik de boot en controleer ik de schroef. Het lijkt erop dat ie onbeschadigd is. Een pak van mijn hart maar helemaal zeker ben ik niet van de zaak. Daar gaan we achter komen als we de boot moeten inleveren en als alles gecontroleerd wordt. Nou ja, er is nu toch niets wat ik eraan kan doen dus weer gas erop!

Na een paar mijl zie ik op de klok dat het tijd is om om te keren. Tijdens de terugtocht laat ik Judith even varen. Maar dat is maar van korte duur. Geen van allen voelt zich erg gerust erbij en dus neem ik het roer maar weer over. Dit keer let ik goed op de diepte van het water en de diepte van de schroef. We bereiken de omgeving van de camping weer en we laten de kids nog een laatste keer op de band dobberen. Dit keer gaan de dames samen op de band. Het touw zit dit keer gelijk goed vast en de pret kan weer beginnen. Na een kwartiertje is de tijd dan toch echt op en halen we de dames weer binnen. Op naar de camping. We moeten nog wel even tanken en dat betekent dat we de boot moeten aanmeren. Dat klinkt toch een stuk eenvoudiger dan gedacht. Je legt zo'n boot niet even in een keer stil en ook het nauwkeurig navigeren is lastiger dan gedacht. Uiteindelijk lukt het en gooien we het beestje vol. Daarna gaan we de boot inleveren en ons mannetje staat ons al op te wachten. We belanden al gelijk in een goed gesprek dat lang duurt. Tijdens het gesprek met deze vrolijke van Trinidad afkomstige blanke amerikaan komt er van de eindcontrole aan de boot helemaal niets terecht. We zijn te druk aan het ouwehoeren, wat ik persoonlijk helemaal niet erg vind. Als hij die schroef maar niet gaat controleren! Na iets van een uur is dan alles afgehandeld en nemen we afscheid van hem. We nemen nog even een snel drankje in het restaurant en worden al weer snel door het shuttle busje opgepikt. Ik roep de chauffeur toe “Yo home to Bel Air” en even later staan we weer bij onze camper.

Dit keer maken we zelf wat spaghetti en daarna is het alweer bed tijd. We liggen elke avond vroeg in ons nest. Tenslotte moeten we uitrusten tijdens de vakantie en de buitenlucht zorgt ervoor dat we ook vroeg aan onze schoonheidsslaapjes toe zijn. Morgen gaan we deze camping weer verlaten en dan gaan we toch echt naar wat voor mij persoonlijk het hoogtepunt van de vakantie moet gaan worden: The Grand Canyon!