USA 2018 dag 16: Orlando - Naples

Vandaag vertrekken we uit Orlando en gaan we naar Naples, waar we 3 nachten zullen verblijven. Rond een uurtje of 9:00 staan we allemaal langs ons bed en kan het inpakken beginnen. 11:30 vertrekken we uiteindelijk uit het huisje in Orlando en de reis richting Naples kan beginnen. Het is een ritje van pak em beet 260 mijl. We rijden niet over Tampa, want dat is 60 mijl extra rijden. Qua reistijd maakte het overigens niet uit, want over Tampa rijden duurt net zo lang dan binnendoor rijden, maar als we binnendoor rijden dan zien we waarschijnlijk meer en interessantere dingen dan alleen maar snelweg tuffen. Onderweg valt er eigenlijk niet zoveel te beleven en met name het tweede deel is oersaai. Het enige noemenswaardige is dat als we in de buurt van Naples zijn en we over een brug over een riviertje rijden, zie ik een zeilboot die nogal scheef in het water ligt. De mast hangt bijna verticaal en het lijkt erop dat ze hard bezig zijn met te kapseizen. Judith en de dames liggen allemaal te slapen overigens dus ook dit keer weer ben ik de enige die dit tafereel ziet, net zoals de ontspoorde boot toen we op weg waren van Miami naar Port Canaveral.

Als we eenmaal in Naples aankomen is het zoeken naar ons huisje. Het huisje ligt in een enorme wijk waar veelal vakantiehuisjes lijken te liggen. De hele wijk is overigens met mathematische precieze aangelegd. Op de kaart lijkt het net een ruitjesschrift, zoals je ze van de middelbare school kent. Eenmaal binnen ziet het huisje er geweldig uit. Je kunt hier gelijk zien dat de eigenaren en zelf ook wonen. Heel warm en netjes aangekleed en gepersonaliseerd. Er ligt ook hier een lekker zwembad in de tuin. Het enige dat op dit huisje aan te merken is, is dat aan de achterzijde bij het zwembad nog wat schade zichtbaar is, die is opgelopen tijdens de laatste orkaan van vorig jaar. We hebben van de eigenaren begrepen dat ze bezig waren met alles weer te herstellen, maar in Naples zijn de aannemers niet aan te slepen en is daar een groot te kort aan. Ze moeten alles zelf doen, maar hebben niet alles af gekregen. Zo ontbreekt in ieder geval de overkapping van het zwembad, maar gelukkig hebben we niet of nauwelijks muggen kunnen ontdekken tot nu toe. Wel is het jammer dat er geen schaduwplek is aan de achterzijden, omdat ook de overdekking aan het huis zelf weg is. Aan de zijkant van het huis is de overkapping al provisorisch hersteld, maar aan de achterzijde (nog) niet. 

Nadat we gesettled zijn, gaan we erop uit om wat te eten. We landen bij een italiaans restaurant, dat we uitgezocht hebben op basis van recenties. Het blijkt inderdaad een erg goed restaurant te zijn. Onze ober, Natalie, staat elke twee minuten langs de tafel te vragen of alles naar wens is en dat is gelukkig ook zo. Het is eten is lekker maar zoals altijd veel te veel. Misschien hadden we toch het voorgerecht moeten overslaan, want de helft van het hoofdgerecht gaat retour. Alleen de halve pizza van Femke gaat in een doos mee naar huis. Daar zal hij een paar dagen gezellig in de koelkast gaan liggen, om vervolgens alsnog in de prullenbak te belanden. Tijdens het eten kan een van de andere obers het niet laten om ook even bij ons aan tafel te komen. Hij komt vragen of hij mijn inkt even mag bekijken, want hij was het al van een afstandje aan het bewonderen maar wilde toch even van dichtbij kijken. Zijn zoon was tattoo-fanaat en had ook zelf de nodige inkt maar iets zoals de mijne had hij nog nooit gezien. Dat kan kloppen, want het is dan ook een uniek stuk, one of a kind. Ik vertel hem een beetje over Trash Polka en waar ik ben geweest om het stuk op mijn arm te laten zetten. Daarna maakt hij nog wat foto's en gaat ze gelijk naar zijn zoon appen die in Seatle zat op dat moment.

Na het eten gaan we weer terug naar het huisje, lekker op de bank ploffen voor de tv. Nog wat drinken en dan het bed in.