USA 2018 dag 15: Orlando

Vandaag is de laatste dag dat we in Orlando zullen verblijven. We staan flink vroeg op, want we gaan vandaag naar Aquatica. Om te voorkomen dat de dag in mineur gaat eindigen vanwege potentiele drukte, gaan we proberen om 9:00 uur daar te zijn als het park net open gaat. Check, check, dubbelcheck om er zeker van te zijn dat we dit keer niet de kaartjes vergeten en zoals gepland arriveren we om 9:00 uur bij het park. Het is nog niet druk, zowel op de onderweg op de weg als op de parkeerplaats. Of het gaat niet druk worden vandaag of we zijn gewoon slim geweest om zo vroeg mogelijk te komen. In ieder geval staan we een aantal minuten later binnen.

Eenmaal binnen zoeken we allereerst een aantal strandstoelen op om te claimen. Er is nog voldoende keuze en we vinden zelfs gemakkelijk vier stoelen onder een mega-parasol, zodat we tegen de zon beschermd zullen zijn. De kostbare spullen sluiten we op in een belachelijk dure locker en dan gaan Femke, Lotte en ik gelijk richting glijbanen terwijl Judith zich op een strandstoel parkeert. We doen twee keer achter elkaar een duo-glijbaan, waarmee je met een band van de glijbaan gaat. Er passen twee personen in een band en Femke en Lotte gaan samen in een band terwijl ik solo naar beneden ga. Vervolgens nemen we de aangrenzende glijbaan waar je solo maar ook weer met een band vanaf moet.

Daarna lopen we richting begin van het park waar ook een glijbaan ligt waarvan de buis aan het einde onder water gaat, recht door een bassin waarin een aantal Commerson dolfijnen zwemmen. Er staat al een fikse rij, maar waarschijnlijk gaat die alleen maar langer worden gedurende de dag en dus gaan we in de rij. Het duurt al met al toch iets van 30 minuten alvorens we kunnen glijden. Van de dolfijnen zien we helemaal niets, want je gaat veel te hard door die buis heen aan het einde. Maar niet getreurd, je kunt ze ook gewoon van de zijkant van het bassin bewonderen. Leuk weetje van deze dolfijnen is trouwens dat ze vaak op hun rug zwemmen en dat demonstreren ze dan ook. Waarom ze dat doen is mij een raadsel, maar het ziet er wel grappig uit. Het lijkt hun overigens niet op enige manier te hinderen, want ze vliegen met een noodgang op hun rug door het water.

Nu gaan we Judith oppikken en gaan we richting lazy river. Lekker relax een beetje op een band dobberen en rond drijven op de lazy river. Het is inderdaad relax maar tevens toch belachelijk druk. We moeten al in een korte rij staan alvorens we banden kunnen bemachtigen en daarna dobberen we teen aan neus met anderen door het water. We laten de pret er niet door drukken en dobberen een paar rondjes. Tijdens het rondje dobberen komen we overigens onder een brug van waar we weer voorbij de Commerson dolfijnen komen. 

Na een paar rondjes houden we het voor gezien en gaan we naar de rapids. Dit is een ietwat op hol geslagen lazy river waar je met flinke snelheid door het water wordt meegesleurd. Op zich valt er niets bijzonders te zien, maar het blijft vermakelijk. Gewapend met de GoPro doen we een paar rondjes en gaan daarna terug richting strandstoelen. Even uitrusten van al dat harde werken in het water.

Femke en ik houden dat luieren niet zo lang uit en gaan maar weer op pad. Allereerst gaan we de golven trotseren in het golfslagbad en daarna gaan we naar een glijbaan waar je op matjes naar beneden moet scheuren. Dit gaat met acht personen tegelijkertijd en diegene die als snelste beneden is, is de winnaar. Klinkt als een uitdaging! Met die extra kilo's door het amerikaanse eetpatroon moet dat gaan lukken zou je zeggen. De rij is te doen en met een minuutje op 20 scheuren we naar beneden. En ja hoor, de amerikaanse kilo's hebben hun vruchten afgeworpen en ik ben als eerste beneden. Langs deze glijbaan ligt trouwens de nieuwste glijbaan van het park die net open gegaan is. De rij is veel langer en gaat ook veel trager vooruit. Ik schat dat de wachttijd zo ongeveer 90 minuten gaat zijn voor die glijbaan en dus laten we die maar netjes links liggen. 

Eenmaal terug bij de strandstoelen moeten we eerst de andere dames wakker maken, waarna we na een tijdje besluiten het voor die dag voor gezien te houden. we kunnen thuis nog wat in ons eigen zwembad dobberen, tenminste verondersteld dat dat weer schoon is. De vorige avond was namelijk een ploeg noeste amerikaanse arbeiders langs geweest om het gras te snijden. Dat leek de eigenaar een strak plan omdat het redelijk windstil was die dag. Nou het resultaat was dat het gras wel korter was, maar dat al het afgesneden gras in het zwembad was beland. Hoeze strakke actie?!? Ik heb gisteren nog contact gehad met de eigenaren en als het goed is zou de pool guy langs moeten zijn geweest om het weer in orde te maken. En gelukkig blijkt dat zo te zijn als we eenmaal thuis zijn. Er wordt niet zoveel meer gezwommen, want de meesten van ons gaan ergens liggen en doen een stevig dutje.

's Avonds hebben de dames honger (ik niet dus) en er zal toch nog gegeten moeten worden. Om de laatste dag in Orlando te 'vieren' gaan we naar TGIF. Ik had daar tijdens mijn eerste amerika trip jaren geleden al eens gegeten en dat was toen prima bevallen. Eenmaal aangekomen maken de dames een keuze voor het avondeten en ik hou het bij een bescheiden uiensoepje. Naar alle waarschijnlijkheid valt er sowieso het nodige mee te pikken van de anderen, gezien de amerikaanse porties. En zo krijg ook ik mijn buikje vol. Als afsluiter wordt er door onze gastvrouw nog gevraagd of we een toetje willen. Nou, dat willen de dames wel. Femke besteld een red velvet cake, waarna de gastvrouw gelijk vraagt of we die gaan delen. Niets vermoedend zeggen we ja. Daarna besteld Lotte een milkshake en onze gastvrouw begint gelijk te lachen. Ze laat doorschemeren dat het een zware bevalling zal gaan worden op die weg te krijgen. En daarnaast vindt de kok het leuk om deze shake te maken. Nou, we zijn eens benieuwd. Als de toetje dan worden geserveerd, blijkt dat ze niet bepaald gelogen heeft. Met een enkel toetje zouden we al genoeg hebben gehad. Lotte worstelt met haar milkshake en Femke, Judith en ik werpen ons op de red velvet cake. Nou, met zijn drieen lukt het ons net om de helft op te eten. Die amerikanen zijn echt gek. Dat krijgt toch niemand, die zijn kleding NIET bij een tentenfabriek moet bestellen, weg gewerkt! 

Tot aan de nok toe vol rollen we een tijdje later TGIF uit en keren huiswaarts. Even uitbuiken en dan straks naar bed. Morgen hoeven we op zich niet vroeg op te staan, maar kunnen ook niet te laat uitslapen. Om 11:00 uur worden we geacht het huis te verlaten en er moet morgen nog een en ander worden ingepakt. Maar dat is zorg voor later.