USA 2018 dag 4: Miami – Port Canaveral

Vandaag vertrekken we richting Port Canaveral waar we op een mini-cruise gaan naar de Bahamas. We moeten tussen 13:00 en 13:30 boarden op het cruiseschip en het is ruim 3.5 uur rijden. En dus staan we om eens een keer niet te laat te zijn vroeg op vertrekken we netjes op tijd rond de klok van 09:00 uur.

De rit naar Port Canaveral is bijzonder weinig interessant. Het is voornamelijk op de cruise control tuffen op 4-5 baans wegen. Er is weinig verkeer en dus hebben we dan ook geen enkele vertraging. Het enige interessante dat te zien is, is de oorzaak van een file aan de andere kant van de weg. Er heeft namelijk iemand een bootje van een slordige 12 meter verloren. Het lijkt erop dat het schip is losgekomen van de aanhanger en is vanaf gegleden. Daar ligt dan je dure jacht in een greppel langs de snelweg. Ik kan niet zien op het ernstig beschadigd is maar het zal de eigenaar een flinke duit kosten.

Op een half uurtje afstand van Port Canaveral gaan we van de highway af en is het tijd voor een sanitaire stop. Er ligt een wafeltentje langs de weg en daar besluiten de dames spontaan trek in te hebben. We gaan er dus naar binnen, bestellen 3 wafels (ik krijg die zo vroeg op de dag echt niet weg!), bezoeken het sanitair en wachten op de wafels die vers gebakken moeten worden. Het is een behoorlijk afgetakeld tentje waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Pinnen kan niet en rekeningen worden ouderwets op papier met de hand gemaakt. Je kunt wel zien dat het niet een upper-class eettentje is. Eenmaal in het bezit van de wafels zetten we onze reis voort. De wafels zijn “to go” en worden in de auto opgepeuzeld. Ik wil tenslotte geen tijd verliezen en te laat komen.

Na een half uurtje komen we aan in Port Canaveral. Er is ook een afslag die leidt tot het Kennedy Space Center waar alle raketlanceringen plaatsvinden, maar dat zal moeten wachten tot een andere dag. We passeren deze afslag en volgen de border richting de north docks, waar onze cruiseschip van Carnival zou moeten liggen. Dat het schip er ook daadwerkelijk ligt konden we al van geruime afstand zien, want het is een joekel van een schip. Niet te missen. We leveren allereerst onze koffers af, die worden getagd om later bij onze kamers te worden afgeleverd door het personeel. Daarna de auto parkeren en we kunnen aansluiten in de rij om te boarden. Na ongeveer 20 keer onze paspoorten en boarding tickets te hebben laten zien, de helft van onze etenswaren te hebben gedumpt bij de security check-in, stappen we eindelijk aan boord.

We komen binnen in de lobby op deck 3. Het schip telt in totaal 15 decks van 0 tot en met 14. Vanaf 13:30 kunnen we onze kamers in en treffen daar dan ook onze boarding cards aan. Deze moet je overal mee naartoe zeulen en worden gebruikt om drinken af te rekenen maar daarnaast ook om te controleren of je van schip bent gegaan en of je er weer bent. Afrekenen van drinken is overigens al gebeurd want wij hebben allemaal een “bottomless bubbles” pakket, waarmee we zoveel fris kunnen drinken als we willen. We hebben maar niet gekozen voor het alcoholpakket, want dat is aan ons niet besteed. Onze kamers (oftewel hutten) zijn aangrenzend en zijn verbonden met een tussendeur zodat we bij elkaar binnen kunnen. Verder ziet het er op zich wel netjes uit, klein maar fijn. We hebben ook een balkon waar je lekker kunt zitten en kunt turen naar water, water en nog meer water zodra we eenmaal op zee zullen zijn.

We gaan daarna maar op zoek naar wat voedsel. Hier is op het schip geen gebrek, want net als ieder respectabel all-inclusive resort kun je ook op dit cruiseschip je dag en nacht vol proppen met voedsel. Wij houden het voorlopig netjes en gaan niet gelijk voor de vette burgers en de frites.

Voordat we vertrekken moeten we nog allemaal verplicht deelnemen aan een security briefing. Echter net voordat deze briefing begint verlies ik Judith en de kinderen uit het oog al we aan het kijken zijn naar hoe de zwembaden en de glijbaan eruit zien. Omdat iedereen MOET deelnemen en het personeel ons richting de aangewezen “musters” van het schip dirigeren ga ik maar in mijn eentje die kant op. Ik sluip nog even snel richting kamer, wat het personeel niet kan waarderen maar ik wil toch even controleren of Judith en de kinderen toevallig daar naartoe zijn gegaan. Helaas, niemand te ontdekken en dus ga ik maar in mijn eentje naar de briefing. We worden met zijn allen in een gangetje, drie rijen dik, schouder aan schouder in de gang geposteerd. Het valt me op dat ik de enige blanke ben in de gehele gang. Nu voel ik een klein beetje hoe het is om anders te zijn dan de alle anderen, namelijk ongemakkelijk. Maar wellicht komt dat meer doordat ik niet weet waar de anderen zijn. Waar zijn ze? Zijn ze wel bij elkaar? Is een van de kinderen zoekgeraakt? Hoe dan ook gaat de briefing gewoon door. Het duurt lang allemaal. Niet omdat er zoveel verteld wordt, want dat is eigenlijk niet zo veel. Kijk uit met vuur, ga naar je muster in geval van nood en er wordt uitgelegd hoe je een zwemvest aantrekt. Voor de rest is het voornamelijk wachten, wachten en nog eens wachten. Voor me staat een donkere familie van alleen maar vrouwen. Stereotype uitbunding, luidruchtig, over the top en vooral in your face. Ze houden hun mond alleen heel even als er wat wordt opgeroepen maar voor de rest kletsen ze aan een stuk door. Met handen en voeten zoals je afgaande op de stereotypes zou verwachten. Voor de rest zijn de jongeren alleen met hun haar bezig, selfies maken en toch gewoon appen met de telefoon ondanks dat meerdere keren wordt verteld dat dat niet de bedoeling is tijdens de briefing. Talk to the hand girl! Als de briefing dan eindelijk voorbij is, haast ik me richting kamer en ja hoor, daar zijn ze allemaal. Gelukkig!

De kinderen willen nog even gaan zwemmen. Helaas voor hun mogen ze maar zwemmen en een van de drie zwembaden op het schip, want de andere zijn “adult only”. Hun zwemavontuur heeft niet langer dan een hele minuut geduurd en hop ze zijn alweer terug. Het zwembad is klein, zit propvol en ziet er ook niet al te fris uit. Als je nog geen smetvrees of claustrofobie zou hebben, zou dit een prima eerste stap kunnen zijn om een van beiden zo niet allebei op te doen. Wij blijven wat sukkelen op onze ligstoelen en de dames proberen de glijbaan. Ook dat was geen succes want dat was te druk volgens hun. En dus gaan ze de bovenste decks wat verkennen en maken wat fotootjes. Wel leuk is dat bij dit zwembad elke avond om 19:00 en 20:30 uur een film wordt getoond op het grote scherm boven het zwembad, genaamd de Dive In.

Uiteindelijk is het tijd om ons voor te bereiden op het diner. Om 20:15 gaat dat van start en iedereen wordt rond dat tijdstip bij het voor jou aangewezen restaurant klaar te staan. We trekken maar wat minder luchtige kleding aan, want ook op het schip is elke ruimte gekoeld. Of eigenlijk moet ik onderkoeld zeggen, want je loopt er nog net geen frostbite op, zo koud is het her en der. Getooid in lange broeken en voorzien van de nodige vestjes kunnen we dan stipt 20:15 naar binnen. We krijgen een team van obers toegewezen dat ons de rest van de avond zal verzorgen. Het begint nu overigens op te vallen dat 95% van het bedieningspersoneel buitenlands is. Bali, Indonesië, Servië, allesbehalve Amerikaans. Dit valt, naast de accenten, eenvoudig af te leiden aan de naamkaartjes dat het personeel draagt. Daar staat namelijk het land van herkomst op. We krijgen een driegangendiner voorgeschoteld waarbij we een keuze per gang kunnen maken van 5-10 verschillende gerechten. Voor ieder wat wils, zelfs Lotte heeft meerdere keuzes voor wat betreft de vegetarische gerechten. Naast het eten krijgen we gelijk een pitcher water aangeboden en wordt ingeschonken door een van de obers. Helaas is het zo dat al het drinkwater aan boord chloor bevat. Dat stinkt en is tevens niet lekker. We vragen dus om dat gelijk weg te halen en bestellen wat frisdrank met onze bottomless bubbles pakketten. Het personeel is overigens erg vriendelijk en komt graag een praatje met ons maken.

Na het diner gaan we nog naar deck 9 om het restant van de tweede film te zien. Het is een tiener chick flik en ik ga maar wat rond lopen op de bovenste decks. In de verte zie ik continue bliksemflitsen en ik hoop dat we geen noodweer zullen gaan krijgen. Uiteindelijk zal blijken dat dat niet zo zal zijn, alles blijft rustig. Na de film is het bedtijd en we begeven ons richting kamers. Of we een beetje kunnen slapen op een bewegend schip valt nog te bezien maar we gaan het proberen.