USA 2018 dag 2: Miami

De eerste dag wakker worden in de US of A. Het is rond de klok van 08:00 uur als we allemaal wakker zijn en we hebben allemaal redelijk goed geslapen. Een jetlag dwaalt nog wel rond in onze lijven maar we gaan toch langzaam de dag aanvallen. Lotte heeft een ontbijtrestaurant gevonden waar we zullen gaan ontbijten, want we hadden gisteren geen kans meer gehad om iets eetbaars te kopen. Ook al hadden we daartoe wel de kans gehad, de fut ervoor ontbrak daar toch sowieso voor. Aldus rijden we richting Morgans Restaurant op Northeast 29th Street. 

Het blijkt een klein restaurantje te zijn wat eigenlijk op een ietwat vreemde locatie ligt. Niet bij het strand noch omringd door andere eetgelegenheden die we gaande weg tegen komen. Het blijft namelijk opvallen dat in amerika de meeste vreetschuren als minderjarige hangjongeren aan elkaar kleven. In dit geval is dat dus niet aan de orde en dat is juist positief. Het restaurant heeft beperkt ruimte buiten onder een overkappinkje en we besluiten buiten te gaan zitten. Het is erg warm al voor de tijd van de dag, benauwd en erg vochtig. We worden vriendelijk verwelkomd en getafeld door het personeel. Gelijk krijgen we water voor onze neus, waarna we de keuze kunnen maken voor het ontbijt. Het ziet er allemaal voortreffelijk uit en smaakt idem. Nadat ik mijn eggs benedict en dames hun ontbijt verorberd hebben moet ik mijn even excuseren voor een sanitaire stop. Als ik terug kom blijkt er in de tussentijd een tropische bui van bijbelse proporties te zijn neer gedaald. In no time staat de hele parkeerplaats waarop we uitkijken blank. Mensen blijven zitten in de auto en durven de korte sprint richting restaurant niet aan, want ze zouden binnen enkele seconden de bilnaad tot aan de rand toe vol hebben gehad. Het restaurant blijkt goed voorbereid te zijn op dit soort hooshuien want het personeel laat rondom schermen naar beneden om de gasten droog te houden. We moeten noodgedwongen blijven zitten totdat de bui voorbij is, want ook onze auto staat net te ver weg om een sprint te wagen. Na een tijdje wordt het toch droog en we kunnen vertrekken.

Het plan is om naar Dolphins Mall te gaan. Het is een van de, zo niet het, grootste winkelcentrum te zijn van Miami. Onderweg lijken de eggs benedict echter niet lekker in te dalen en begint mijn gestel tegen te stribbelen. Ik besluit toch eerst terug te keren en de innerlijke storm eerst uit te zitten (letterlijk en figuurlijk). De jetlag blijkt toch ook nog niet helemaal verdwenen te zijn en ik besluit zelf om me terug te trekken en even een extra uiltje te gaan knappen, iets wat normaliter wonderen doet. 

Tijdens mijn siesta hebben de dames zelf de stoute schoenen aan getrokken en zijn gaan shoppen in het lokale winkelcentrumpje. Er moeten sowieso wat boodschappen worden gedaan, onder andere spijs ende vertering voor een ontbijt de volgende dag. Ze blijken echter ook nog een bezoekje te hebben gemaakt aan een nagelsalon. Als het gezelschap weer terugkeert worden de vinger -en teennagels geshowd in ongeveer alle kleuren van de regenboog. Jammer dat ik niet mee kon, want ook mijn nagels hadden een lakbeurt kunnen gebruiken. Nou ja, dan spaar ik mijn lakbeurt maar op om ingezet te worden in de nieuwe auto die ik net voor de vakantie heb besteld. Vrouwendingetjes voor vrouwen en toys for boys voor de mannen!

Mijn tukje heeft me goed gedaan, want ik voel me weer fris en monter genoeg om alsnog een bezoekje te gaan brengen aan de Dolphin Mall. Het maakt niet uit welke kant je op rijdt in Miami, aan alle kanten lijkt aan de stad geen einde te komen. Met ruim 450.000 inwoners kun je natuurlijk ook niet wonen met zijn allen op een paar vierkante kilometers. Na een ritje van ongeveer 45 minuten arriveren we uiteindelijk bij de Dolphin Mall. Het lijkt qua oppervlakte niet onder te doen voor het complete Eindhovense winkelcentrum maar dan overdekt. We gaan binnen bij ingang 3, want die ingang hebben we gekozen om aan het einde van de shopping spree weer naar buiten te kunnen komen om gelijk voor het avondeten aan te schuiven bij de Cheesecake Factory. De kans dat we Penny van de Big Bang Theory is erg klein maar toch zal het daar moeten gaan gebeuren. 

In de Dolphins Mall mag ik netjes achter de dames aanlopen. Je moet je plek als man tijdens een winkelsessie natuurlijk wel weten. Lotte heeft haar zinnen gezet op een bezoek aan Forever 21. Een kledingwinkel die in ieder geval in Nederland niet bekend is maar ze heeft vast wel een filmpje gezien van een of andere bekende Youtuber die voor die winkelketen een lans heeft gebroken. Een truitje en en jurkje is de uiteindelijke buit en we kunnen onze weg vervolgen. Judith weet een parfummetje te scoren die blijkbaar 2 keer zo goedkoop is hier als in Nederland. Ze begint zelfs snode plannen te smeden om parfum te gaan importeren naar Nederland en daarmee een fortuin te gaan verdienen. Nou zal dat wel gaan tegenvallen maar de beoogde buit is in ieder geval toch bemachtigd. We lopen nog her en der wat winkels binnen maar tegen de klok van 20:30 begint het hongergevoel het toch te winnen van de winkeldrang. Aldus begeven we ons richting Cheesecake Factory.

Bij de Cheesecake Factory moeten we eerst een 10 tot 20 minuten wachten alvorens we een tafel toegewezen kunnen krijgen. In de tussentijd kunnen we de cheesecakes al bewonderen en iedereen maakt al plannen voor het nagerecht. Als we eenmaal aan tafel kunnen worden we voorgesteld aan Peter, onze ober voor de avond. Naar goed amerikaans gebruik, mede door het fooiensysteem, bedient hij ons op hand en voet. Hij heeft het af en toe een beetje druk met andere gasten maar hij doet zijn uiterste best om het ons optimaal naar onze zin te maken. De aanbod op de menukaart is reuze en een keuze maken valt dan ook niet mee. Na de nodige overpeinzingen weten een ieder toch een keus te maken. Als het voedsel dan wordt opgeserveerd kunnen we aanvallen. Het smaakt ziet er prachtig uit allemaal en smaakt ook voortreffelijk. Uiteraard is het allemaal veel te veel maar we doen ons best om niet onder te doen voor een gemiddelde amerikaanse eter. Als onze vriend Peter echter komt vragen of we nog een cheesecake als nagerecht willen, moeten drie van de vier toch passen. Alleen Judith durft het aan maar zal gesteund gaan worden door Femke die altijd wel een plekje over heeft voor een toetje (toch Pim?!?). Ze bestellen de Oreo Dream Extreme cheesecake en ik hou het zelf bij een cappucino. Judith krijgt ondanks de nobele hulp van Femke de cheesecake niet helemaal op en dus zorgt Peter er voor dat de restanten netjes worden ingepakt om mee te nemen. Voldaan rekenen we af en we zijn blij als we buiten weer kunnen opwarmen in de warme buitenlucht. Die amerikanen zijn niet te zuinig als het gaat om airconditioning. Elke ruimte met een paar muren en een dak worden omgetoverd in vriescellen inclusief de Cheesecake Factory dus. Lotte had gelukkig al gebruik kunnen maken van haar nieuw verworven topje en Femke had maar een Cheesecake Factory t-shirt gekocht om niet te bevriezen. Maar nadat we buiten waren opgewarmd, springen we in de auto en terug naar het appartement. Daar eenmaal aangekomen is het alweer bedtijd, want morgen moeten we vroeg uit de veren voor aan te sluiten bij city trip door Miami Beach.