USA 2018 dag 1: Eindhoven - Miami

05:00 uur zijn we opgestaan voor de reis naar Florida, USA. Nog wat last minute spullen gaan de koffers in, de koffers in de auto, afscheid nemen van de katten en om 05:45 zitten we in de auto richting Schiphol. Om 07:15 arriveren we op Schiphol en na de auto geparkeerd te hebben gaan we richting check-in. Inchecken gaat voorspoedig en ook de paspoortcontrole zijn we snel door. Het zou een spitsdag moeten worden op Schiphol maar wij merken daar niets van. Eenmaal door de paspoortcontrole spotten we (en met wij bedoel ik de kinderen) de vriendin van Waylon. En ja hoor even later spotten we Waylon zelf ook. Ze blijken naar Schotland te gaan voor een paar dagen. Als we even een broodje gaan eten, zitten Waylon en zijn vriendin in dezelfde broodjesbar. Ze lijken ons wel te stalken. We doen of we ze niet zien zodat ze niet stiekem fotos van ons gaan maken. Als tegenprestatie doen ook wij dat niet. Nadat de broodjes naar binnen zijn gewerkt vertrekken we uiteindelijk richting gate. We kunnen boarden en zonder oponthoud vliegen we naar Londen om 10:15.

Na een klein uurtje landen we op Londen Heathrow om 10:20. We hebben we 5 minuten over gedaan, ware het niet dat 10:20 lokale tijd is. Van terminal 5 moeten we naar terminal 3. We volgen de instructies netjes en begeven ons richting bus, want het blijkt toch een behoorlijke afstand te zijn die moet worden overbrugt. Het wachten op de bus duurt vrij lang mede doordat een aantal volgens de borden te verwachten bussen niet te blijken te komen. Na een aantal gemiste bussen stopt er gelukkig wel een bus. We mogen instappen maar doen dat bepaald niet alleen. We worden met een overdosis aan mensen ingeladen. Het doet je een beetje denken aan veevervoer en gezien de vriendelijkheid van het personeel dat je overal tegenkomt gaat die vergelijking best goed op. Waarschijnlijk zien ze te veel mensen per dag de bussen in en uit gaan dat ze ons niet meer zien als mensen maar als vee. Eenmaal aangekomen bij terminal 3 begeven we ons gelijk naar de gate. We hebben nog wat tijd uur over alvorens we moeten boarden en dus gaan we nog eerst even een bakkie doen bij Starbucks en voeren de broodnodige sanitaire stops uit.

Om 12:50 lokale tijd zitten we in het vliegtuig van American Airlines als we opstijgen richting Miami. We zitten bijna helemaal achterin het vliegtuig met zijn vieren op een rij. Al snel gaan we spelen met het on-board entertainment systeem dat in elke stoel beschikbaar is. We zoeken allemaal een eigen film uit om te kijken, spelen wat spelletjes en bekijken de in-flight info app om te kijken hoe lang we nog moeten reizen. Het ietwat op leeftijd geraakte personeel verzorgt ons prima tijdens de reis. We krijgen twee keer een maaltijd, het nodige drinken en zelf een ijsje mag niet ontbreken. Onze vlucht verloopt voorspoedig en we dreigen zelf te vroeg aan te gaan komen in Miami, wat we natuurlijk helemaal niet erg vinden. Ondanks de entertainment en versnaperingen hebben we allemaal niet of nauwelijks geslapen en beginnen onze lijven te schreeuwen om beweging. Helaas kunnen we niet gelijk landen in Miami, want het blijkt dat de vluchthaven een aantal uren gesloten is geweest vanwege noodweer. Het is hurricane season! We moeten een kleine omweg maken maar na een half uur vertraging zijn we dan toch eindelijk geland in een nat Miami. We moeten nog een tijdje wachten voordat we kunnen aanmeren bij een gate want die gaan net pas weer open in verband met het noodweer. Gelukkig hebben we aan boord daar niet veel van gemerkt behalve de schommelige landing. Het vliegtuig stuiterde flink van links naar rechts maar is toch zonder kleerscheuren aan de grond gekomen rond 18:00 uur lokale rond 18:00 uur lokale.

Eenmaal geland tijd moeten we richting security. Ze hebben in de USA een nieuw systeem waarmee je zelf kun inchecken. We zoeken een console en gaan aan de slag. De eerste drie paspoorten worden zonder problemen gescand en de bijbehorende mugshots worden automatisch gemaakt door de console. Het paspoort van Judith wordt echter niet geslikt. Het lijkt erop dat het paspoort niet lang genoeg meer geldig is. Zou op zich geen probleem moeten zijn maar de console denkt daar anders over. Nou toch dan maar aansluiten in de rij voor de regulieren security check. Er lijkt geen verschil te zijn tussen mensen met of zonder een reeds gedane checkin en de security checks gaan vertrouwd tergend langzaam. Eindelijk zijn we aan de beurt in onze rij. Judith legt haar paspoort neer, de kinderen die van hun en ik al laatste leg mijn paspoort op de hand van de security officer die zijn hand al uitgestrekt had neergelegd ter ontvangst. Deze typisch amerikaans overgewichtige, donkere man heeft iets kunnen ontdekken in de manier waarop ik hem mijn paspoort gaf, want hij is niet tevreden. Hij geeft hem terug aan mij en zegt dat ik het nog maar eens moet proberen. Ik neem aan dat het een grapje was maar niets vermoedend geef ik hem nogmaals mijn paspoort. Nog steeds blijk ik iets verkeerd te doen, want hij heeft er geen zin meer in en stuurt ons allemaal weg. Stomverbaasd proberen we ons in te houden en slim genoeg te zijn om niet er tegen in te gaan, want ja in amerika zijn mannetjes in een uniform de baas. Althans dat denken ze en laten je dat ook merken. Ik had de beste man van alles naar zijn hoofd willen slingeren maar houdt me toch verstandig in. Tenslotte willen we het land wel binnenkomen en verblijven op de beoogde plaats van bestemming in plaats van mogelijk gedeporteerd te worden naar Guantanamo Bay. Daar zou ik niet hebben misstaan tussen alle andere terroristen die hun paspoort blijkbaar ook niet op de juiste manier kunnen aanreiken.

We gaan dus opnieuw in de rij maar uiteraard dit keer een andere rij. Als we eenmaal weer aan de beurt zijn volgen we alle instructies tot op de letter nauwkeurig op. Dit keer verloopt de security check zonder problemen maar wel valt op dat alles dat we zelf van te voren hadden gedaan bij de zelf-service console opnieuw moet gebeuren. Het lijkt erop dat de beoogde tijdsbesparing van het nieuwe systeem zijn vruchten niet afwerpt, want in onze herinnering worden exact dezelfde handelingen genomen als we de vorige keer in San Francisco hebben meegemaakt. Het duurt allemaal weer lang maar in ieder geval blijkt er inderdaad niets mis te zijn met het paspoort van Judith en we zijn binnen.

Nu onze koffers gaan oppikken en daarna richting Sunny Cars om onze gereserveerde huurauto op te pikken. De koffers blijken al van de band te zijn gegooid door het personeel. Kennelijk waren ook zij niet onder de indruk van het nieuwe security checking systeem en vonden ze het allemaal te lang duren. In ieder geval hebben we snel de koffers en kunnen dan ook snel richting huurauto. Eerst stappen we in een korte verbindingsmetro die ons naar het car rental center brengt. We mogen onze auto ophalen bij Alamo maar blijken niet de enigen te zijn. Tientallen mensen staan in de rij en er zijn ongeveer 15 balies tegelijkertijd open om mensen aan hun auto's te helpen. De beste man achter de balie probeert ons gelijk een duurdere auto aan te smeren. Hij vermoedt dat we niet in onze gereserveerde midsize SUV gaan passen en voor maar 350 dollar meer kunnen we een standard SUV krijgen. Ik besluit dat niet te willen waarna hij probeert me lekker te maken met een broodje aap verhaal dat me in ieder geval 100 dollar korting op zou leveren. Wederom bedank ik netjes voor het aanbod en we krijgen de papieren om de auto op te halen. Sleutels krijgen we nog niet, die krijg je bij de auto. We gaan naar beneden naar de parkeergarage waar alle auto's opgehaald kunnen worden. Honderden auto's staan daar te wachten en een medewerker wijst ons richting rij 6. We kunnen daar een willekeurige auto uitzoeken die in die rij van de midsize SUV's staat. Gek genoeg staat daar o.a. het door ons gereserveerde model auto (Ford Escape) die volgens de medewerker achter de balie helemaal niet door hun verhuurd werd. Naast deze niet bestaande auto staan ook andere andere merken en modellen, zoals een Nissan Cascai maar ook een of andere Dodge bus. Dit is gewoon een 7 persoons busje waar wij eventueel per persoon 5 koffers hadden kunnen hebben en dan nog zouden we erin hebben gepast. Hoezo de midsize SUV was te klein? Ze hebben ons dus gewoon, zoals verwacht, wat duurders proberen aan te smeren dat we uiteindelijk totaal niet nodig hadden. We kiezen uiteindelijk de "kleine" Nissan Cascai in plaats van het busje en passen wij er met onze bagage met gemak in. Op naar het appartement!

Aangekomen bij het appartement zien we dat het drie enorme hoogbouw gebouwen zijn waar we in mogen vertoeven voor 3 dagen. We parkeren de auto in de parkeergarage en stappen in de lift naar de 22e verdieping. Lekker hoog. We stappen uit en lopen naar appartement 2202. Tot onze verbazing blijkt er geluid te komen uit het appartement en het lijkt erop dat een andere familie ons appartement heeft ingepikt! Dat valt toch mee want we blijken eenvoudigweg in het verkeerde gebouw te staan. Na zo'n lange reisdag zijn we toch niet mee zo alert. Nou ja, weer terug naar beneden en dit keer stappen we in de lift van het juiste gebouw. In dit gebouw blijkt appartement 2202 inderdaad leeg te zijn en we kunnen met de smartlock code eenvoudig naar binnen. Het is een behoorlijk groot appartement met 3 slaapkamers, dus ieder een eigen kamer. Jammer genoeg merk je wel gelijk dat het een appartement betreft van een "huisjesmelker" en niet een appartement dat via Airbnb door particulieren tijdelijk wordt verhuurd. De inrichting blijkt goedkoper dan de foto's deden vermoeden op Airbnb en met name de afwerking is matig. Het was een beetje te verwachten maar toch is het jammer. Maar afgezien van de schimmel op de airco in de master bedroom die nog even snel afgewassen wordt, valt het toch reuze mee. We gaan er toch voornamelijk alleen slapen als het goed is. We zijn allemaal bekaf maar toch besluiten we nog even snel naar de dichts bij zijnde Subway te gaan voor een snel broodje want we rammelen allemaal van de honger. In record tempo worden de broodjes naar binnen gewerkt en we haasten ons terug naar het appartement. Gelukkig in een keer het juiste gebouw weten te identificeren en een paar minuten later ligt iedereen al te ronken. Eindelijk rust...